အခန္း - ၁၇
ေျမႀကီးထဲမွာ
ထိပ္တုံးခတ္ခံထားရတဲ့၊
သစ္ေစ့ေလးေတြကို
လြတ္လပ္ေရး ေၾကညာေပးလိုက္စမ္းပါ
မိုးစက္ကေလးတို႔ရယ္။
(ရာဘင္ျဒာ နတ္သ္ တဂို္း)
ဦးမ်ဳိးသိန္းသည္ ေရွ႕ေနျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ႐ိုး႐ိုးေရွ႕ေန မဟုတ္။ မီးခဲႏွင့္တူေသာ ေရွ႕ေနျဖစ္သည္။ ေႁမြေဟာက္ႏွင့္တူေသာ ေရွ႕ေနျဖစ္သည္။ သူ႔ကို သြားထိလွ်င္ ပူတတ္သည္။ သူ႔ကို သြားစလွ်င္ ေပါက္တတ္သည္။ သူသည္ သာမန္အခ်ိန္တြင္ ေအးေဆးသည္။ ေပ်ာ့ည့ံသည္။ သို႔ေသာ္ သူဆုံးျဖတ္ထားေသာကိစၥတခုတြင္ သြားထိမိလွ်င္ ေႁမြေဟာက္လို အဆိပ္ျပင္းသူပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူသည္ ေစာင့္ၾကည့္ခံရသူတေယာက္ ျဖစ္လာေလသည္။
သူသည္ ဥပေဒဘာသာရပ္ကို အထူးျပဳ သင္ၾကားခဲ့ရေသာ ေရွ႕ေနေက်ာင္းသားလည္းမဟုတ္ခဲ့။ သူသည္ စင္စစ္ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတေယာက္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဖုန္းေမာ္ အေရးအခင္းတြင္ ေက်ာင္းထုတ္ခံခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းထုတ္ခံခဲ့ရၿပီးေနာက္တြင္မွ အထက္တန္းေရွ႕ေန စာေမးပြဲကို ေျဖဆိုေအာင္ျမင္ၿပီး ေရွ႕ေနျဖစ္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
သူသည္ စက္မႈတကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းထုတ္ခံခဲ့ရျခင္းကို စိုးစဥ္းမွ် ဝမ္းမနည္း။ ဝမ္းပင္သာေသးသည္။ ဦးမ်ဳိးသိန္းသည္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္သိပ္ျပတ္သားသူ မဟုတ္။ တခါတေလ သူဘာလိုခ်င္သည္ဆိုသည္ကိုပင္ သူ႔ဖာသာ ထင္ထင္ရွားရွား မသိ။ ဟိုလိုလို သည္လိုလို ထင္ေနတတ္သည္။ ၾကံဳသလုိက်သလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္လည္း ေနတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူ စက္မႈတကၠသိုလ္ေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ စက္မႈပညာရပ္ေတြကို သူ ဝါသနာမပါ။ ဝါသနာမပါဘဲ သူ ဘာ့ေၾကာင့္ စက္မႈတကၠသုိလ္တက္ခဲ့သနည္း။ အေျခအေနက တြန္းပို႔ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေျဖေသာအခါ ျပီးေတာ့မွ ဘာယူယူ အမွတ္ကို အေကာင္းဆုံးရေအာင္ ေျဖမည္ဟု သူဆုံးျဖတ္ျပီး ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ ၾကိဳးစားခဲ့သည့္အတိုင္း ဆယ္တန္းေအာင္ေသာ အခါ စက္မႈတကၠသိုလ္ဝင္ဖို႔ အမွတ္မီလာသည္။ သို႔ေသာ္ခက္သည္က သူကိုယ္တိုင္ပင္။ သူလိုခ်င္ေသာ အရာကို သူ႔ဖာသာပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ မဆုံးျဖတ္ႏိုင္။ ငယ္လည္း ငယ္လြန္းေသးသည္ေလ။ သူဝါသနာပါသည္က ေရွ႔ေနအလုပ္။ သို႔ေသာ္ စက္မႈတကၠသိုလ္ဝင္ပါလ်က္ႏွင့္ ဥပေဒတန္းတက္မည္ ဆိုသည္မွာ ႏွေျမာစရာေကာင္းေနသည္။ သူ႔မိဘေတြကလည္း ႏွေျမာသည္။ သည္လိုႏွင့္ စက္မႈတကၠသိုလ္ထဲသို႔ အူတိအူေၾကာင္ ႏွင့္ သူေရာက္သြားသည္။ ဖုန္းေမာ္အေရးအခင္းျဖစ္ျပီးေနာက္တြင္ သူေက်ာင္းထုတ္ခံရသည္။
သူ ေက်ာင္းထုတ္ခံရသည္ကို ကံဆုိးလွသည္ဟု သူ ဝမ္းမနည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ႔ထက္ကံဆိုးသူေတြ တပုံတပင္ရွိေနေသးေသာေၾကာင့္ပင္။ သူသည္ ဖုန္းေမာ္ အေရးအခင္းမွစၿပီး ၈ ေလးလုံးကာလ တေလွ်ာက္လုံးတြင္ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈမွန္သမွ်မွာ ပါခဲ့သည္။ ထိုသို႔ပါခဲ့သည့္တိုင္ ေက်ာင္းသာ အထုတ္ခံရသည္။ တခါမွ် အဖမ္းမခံခဲ့ရ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ကံမဆိုး႐ံုတင္မက ကံေကာင္းလွသည္ဟုပင္ ထင္လိုက္ေသးသည္။ သူ႔အခန္းေဖာ္ စိုးေအာင္မွာ ေက်ာင္းထုတ္ခံရသည္သာမက ေထာင္လည္း က်ေလသည္။ ပိုဆိုးသည္က စိုးေအာင္သည္ ေထာင္မက်ခင္ လအနည္းငယ္အလိုတြင္မွ နီလာဆိုေသာ နယ္က ေက်ာင္းဆရာမေလးတေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ေလသည္။ လက္ထပ္ၿပီးမၾကာမီ သူ႔ဇနီးတြင္ ကိုယ္ဝန္ရွိေလသည္။ ထိုကိုယ္ဝန္ႏွင့္ ဇနီးသည္ကိုခ်န္ရစ္ၿပီး ေထာင္နန္းစံခဲ့ရသည္။ စိုးေအာင္အျဖစ္ႏွင့္ ႏိႈင္းစာလွ်င္ သူ ေက်ာင္းထြက္ရသည္မွာ ဘာမွမဟုတ္လွဟု သူ မွတ္ယူသည္။
တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းထုတ္ခံရသည့္အတြက္ သူ႔မွာ ကံမဆိုးသည့္အျပင္ ကံေကာင္းပင္ ေကာင္းလိုက္ေသးသည္။ ေက်ာင္းထုတ္ခံရေသာေၾကာင့္သာ သူဝါသနာပါေသာ ေရွ႕ေနအလုပ္ကို လုပ္ခြင့္ၾကံဳလာေလသည္။
ဦးမ်ဳိးသိန္းသည္ ေပ်ာ္တတ္ရႊင္တတ္သူျဖစ္သည္။ ေပ်ာ္တတ္ရႊင္တတ္႐ံုသာမက စတတ္ေနာက္တတ္ ေျခလက္လည္း ေဆာ့တတ္သည္။ သူသည္ မီးခဲႏွင့္တူ႐ံုမက၊ ေႁမြေဟာက္ႏွင့္တူရုံမက ေမ်ာက္ႏွင့္လည္း တူေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက သူ႔ကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေမ်ာက္ဟု ေခၚၾကသည္။
ေရွ႕ေနျဖစ္လာေတာ့လည္း ေမ်ာက္ဘဝကအက်င့္ေဟာင္းေတြ မေပ်ာက္မျပယ္ေခ်။ အလုပ္သင္ ေရွ႕ေနဘဝတြင္ ခ်ိန္ဘာဆင္းေနကတည္းက သူ႔လက္စြမ္းလက္စကို ျပခဲ့ဖူးသည္။
တေန႔ ေျခာက္ထပ္႐ံုးႀကီးေပၚသို႔ သူေရာက္ေသာအခါ သတိေပးစာတန္းအသစ္တခု တိုးလာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သတိေပးစာတန္းဟုဆိုခ်င္လည္းဆို၊ ေဆာင္ပုဒ္ဟုဆိုခ်င္ဆို၊ ေႂကြးေၾကာ္သံစာတန္းဟု ဆိုခ်င္လည္းဆိုႏိုင္ေသာ စာတန္းျဖစ္သည္။ ထိုစာတန္းကား အျခားမဟုတ္။ မည္သူ႔ကိုမဆို လာဘ္ေပးရန္မလို ဟူေသာ စာတန္းျဖစ္သည္။
ထိုစာတန္းအနီးတြင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖတ္သြားရင္ ဦးမ်ဳိးသိန္း အႀကိမ္ႀကိမ္ လာဘ္ေပးခဲ့ရသည္။ ထို႔အျပင္ ထိုစာတန္း၏ သဒၵါ အထားအသိုကိုလည္း ဦးမ်ဳိးသိန္း သတိထားမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုစာတန္းကို ဦးမ်ဳိးသိန္း အနည္းငယ္ ျပဳျပင္မြမ္းမံေပးလိုက္သည္။
ေျခာက္ထပ္႐ံုးႀကီးတခုလုံး ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ဦးမ်ဳိးသိန္းတေယာက္လည္း ေရွ႕ေနလိုင္စင္မရခင္ လိုင္စင္ျပဳတ္ေတာ့မလို ျဖစ္သြားသည္။ စင္စစ္ ဦးမ်ဳိးသိန္းျပင္ေပးလိုက္သည္မွာ မ်ားမ်ားစားစား မဟုတ္၊ ပုဒ္မေလးတခ်က္မွ်သာ။ မည္သူ႔ကိုမဆို လာဘ္ေပး ဟူေသာ စာသားေနာက္တြင္ ပုဒ္မတခ်က္ခ်ေပးလိုက္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ေဆာင္ပုဒ္၏အဓိပၸာယ္လည္း ပိုမိုျပည့္ဝသြားေလသည္။ မည္သူ႔ကိုမဆို လာဘ္ေပး။ ရန္မလို။ ဟူ၍ျဖစ္သြားသည္။ ထိုအမႈသည္ ဦးမ်ဳိးသိန္း ပထမဆုံး ထုေခ်ေလွ်ာက္လဲရေသာ အမႈျဖစ္သြားေလသည္။ ဦးမ်ဳိးသိန္းရွင္းျပခဲ့သည္မွာ ေတာ္ေတာ္ပင္ ႐ိုးရွင္းပါသည္။ ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစကားတြင္ မဆိုဟူေသာစကားကို မလိုဟူေသာ အျငင္းႏွင့္ တြဲသုံး႐ံုး ထုံးစံမရွိေခ်။ ျငင္းလိုလွ်င္ မွ်ကို သုံးရမည္။ ျငင္းလိုလွ်င္ မည္သူ႔ကိုမွ် လာဘ္ေပးရန္မလိုဟုသာ ေရးရမည္ျဖစ္သည္။ မဆိုကို သုံးလွ်င္ အျငင္းမဟုတ္ဘဲ အဟုတ္ဝါက်တြင္သာ သုံး႐ိုးရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မည္သူ႔ကိုမဆို လာဘ္ေပးရန္မလို ဟူေသာဝါက်မွာ သဒၵါအထားအသို မွားေနသည္။ ပုဒ္မခ်ေပးလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ မည္သူ႔ကိုမဆို လာဘ္ေပး က ဝါက် တခု၊ ရန္မလို က ဝါက်တခုျဖစ္သြားေသာအခါ သဒၵါနည္းအားျဖင့္ မွန္သြားသည္။ ထိုသို႔ သဒၵါအထားအသို မွန္သြားေအာင္ျပင္ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေလွ်ာက္လဲလိုက္သည္။
အဓိပၸာယ္ေျပာင္းျပန္ထြက္သြားျခင္းကိုကား သူ ထည့္မေျပာ။ အထက္အရာရွိသည္လည္း ထိုအခ်က္ကို ထည့္မေျပာ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ ေျပာင္းျပန္ထြက္သြားေသာ အဓိပၸာယ္ကသာ လက္ေတြ႔အေျခအေနႏွင့္ တထပ္တည္းက်ေနသည္ကို အထက္လူႀကီးကိုယ္တုိင္လည္း သိေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္သင္ေရွ႕ေန ဦးမ်ဳိးသိန္းတေယာက္ ျပင္းထန္စြာ သတိေပးျခင္းေတာ့ ခံလိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ တန္သည္။ ထိုျပင္းထန္စြာ သတိေပးခံရျခင္းသည္ သူ႔အတြက္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ဆုတံဆိပ္ျဖစ္သည္။ ဦးမ်ဳိးသိန္းသည္ ေရွ႕ေနေလာကတြင္ တခါတည္းေက်ာ္ၾကားသြားေလသည္။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ဦးမ်ဳိးသိန္းသည္ အနင္းခံ၊ အႏွိမ္ခံ၊ အေစာ္ကားခံရေသာ မရွိဆင္းရဲသားေတြဘက္ကလိုက္ေပးေသာ ေရွ႕ေနျဖစ္လာေလသည္။ ေရွ႕ေနဆိုသည္မွာ တကယ္ေတာ့ ခ်မ္းသာေသာ အမႈသည္ေတြကို ေမြးထားမွသာ ေရွ႕ေနခ မ်က္မ်က္ကေလးရတတ္သည္။ ခုေတာ့ ဦးမ်ဳိးသိန္းသည္ ဆင္းရဲသားအမႈသည္ေတြ၏ အမႈကိုသာလုိက္တတ္ေသာေၾကာင့္ ေရွ႕ေနတေယာက္အေနႏွင့္ တေန႔တျခား နာမည္ေက်ာ္ၾကား ထင္ရွားလာေသာ္လည္း ေငြေၾကးေတာ့ မခ်မ္းသာပါေခ်။ သို႔ေသာ္ သူသည္ လူပ်ဳိႀကီးျဖစ္ၿပီး တူေလးတေယာက္ႏွင့္သာ ေနထိုင္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေငြေရးေၾကးေရးကို မပူပန္လွ။ သူ႔အဖို႔မွာ ေလာကႀကီးသည္ အလိုလိုေနရင္း သာယာေနေလသည္။ သူလုပ္ေနေသာ အလုပ္ေတြသည္ ေငြမရေသာ္လည္း ကုသိုလ္ရသည္ဟု သူ ယုံၾကည္သည္။ သူသည္ ဘာသာတရားကို နက္နက္႐ႈိင္း႐ိႈင္းႏွင့္ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ မလုိက္စားေသာ္လည္း ေလးေလးစားစား ကိုးကြယ္အားထားတတ္သူတေယာက္ ျဖစ္သည္။
ဦးမ်ဳိးသိန္းဆီသို႔ အလုပ္ျဖဳတ္ခံရေသာ အလုပ္သမားမ်ား၏ အမႈေတြလာသည္။ လုပ္ခမရေသာ အလုပ္သမားေတြ၏ အမႈေတြလာသည္။ ေျမသိမ္းခံရေသာ လယ္သမားေတြ၏ အမႈေတြလာသည္။ တျခားသူေတြမလိုက္ရဲေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားတို႔၏ အမႈေတြလည္း လာေလသည္။
သို႔ေသာ္ မည္မွ်ပင္ လိမၼာပါးနပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ နင္မဟုတ္ နင့္အေဖပဲဟု စြပ္စြဲအျပစ္တင္သူႏွင့္ေတြ႔လာလွ်င္မူကား မည္သို႔ပင္ အေလွ်ာက္ေကာင္းေသာ္လည္း အေထာင္းမသက္သာႏိုင္ပါေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ဥပေဒေရးရာ ကၽြမ္းက်င္လိမၼာၿပီး စကားအရာ ပါးနပ္က်င္လည္လွေသာ ေရွ႕ေနႀကီးဦးမ်ဳိးသိန္းသည္လည္း ႏိုင္ငံေရးသမားတေယာက္၏အမႈကိုလိုက္ရာတြင္ ေခ်ာက္က်ခဲ့ရသည္။ တရားသူႀကီးသည္ တရားခံသက္ေသကို ေခၚယူခြင့္ မေပး၊ တရားခံကိုမွ်ပင္ ေလွ်ာက္လဲခြင့္မေပးဘဲ အမႈကို တဖက္သတ္စီရင္ခဲ့သည္။ တရားလုိသက္ေသသည္လည္း တရားခံကို ျမင္ပင္ မျမင္ဖူးဘဲႏွင့္ သက္ေသလိုက္ၿပီး မဟုတ္မမွန္ထြက္ဆိုထားသည္မွာ အထင္အရွားျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အမႈမွာ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစဟူေသာ အမႈမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရး တရားခံျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္ေထာင္ခ်ရမည္ဆိုသည္မွာလည္း တရားသူႀကီးအဖို႔မွာ မစစ္ေဆးမီကပင္ စာအိတ္ ႀကိဳတင္ရရွိထားၿပီးသားျဖစ္သည္။ ထိုေခတ္က တရားစီရင္ေရးစနစ္မ်ားသည္ ထိုသို႔ခ်ည္းသာျဖစ္ေလသည္။ မတရားလြန္းေသာေၾကာင့္ တရားခံသည္ ႐ံုးေတာ္ကို ေနာက္ေက်ာေပးထိုင္ခဲ့သည္။ တရားသူႀကီး၏ ေမးျမန္းခ်က္ကို မေျဖၾကားဘဲ သပိတ္ေမွာက္ခဲ့သည္။ တရားသူႀကီးက ေရွ႕ေနျဖစ္ေသာသူ႔ကို အက်ပ္ကိုင္ၿပီး တရားခံကို ေျဖဆိုခိုင္းသည္။ သူက ေရွ႕ေနအေနျဖင့္ ခိုင္းခြင့္ မရွိေၾကာင္း ျငင္းခဲ့သည္။ ဒါကိုပင္ တရားခံေရာ၊ ေရွ႕ေနပါ တရား႐ံုးကို မထီမဲ့ျမင္ျပဳသည္ဟုဆိုကာ တရားခံကိုသာမက ေရွ႕ေန ဦးမ်ဳိးသိန္းကိုပါ ေထာင္ဒဏ္ ၆ လ ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ခဲ့ေလသည္။
မဆလ အစိုးရကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အံတုပုန္ကန္ခဲ့ေသာ သူပုန္ေက်ာင္းသား မ်ဳိးသိန္းဘဝတြင္ သူသည္ ေထာင္တရက္မွ် မက်။ ဥပေဒပညာရွင္ ေရွ႕ေနႀကီးျဖစ္ၿပီးကာမွ ဘာဥပေဒတခုမွ မခ်ဳိးေဖာက္ဘဲ ေထာင္က်ေလသည္။ တရားဥပေဒကိုအသုံးျပဳ၍ မတရားျပဳသည္ကို သူ ခံခဲ့ရေလသည္တကား။
xxxxxxxx
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
No comments:
Post a Comment