ဆရာ ဒဂုန္တာရာကို ၁၉၁၉ ခုႏွစ္ ေမလ ၁ဝ ရက္ေန႔က က်ဳိက္လတ္ၿမိဳ႕နယ္က ထိုင္ကူျမစ္တန္းရြာမွာ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ က်ဳိက္လတ္ၿမိဳ႕ အမ်ဳိးသားေက်ာင္း၊ ရန္ကုန္ ေရေက်ာ္ မက္သဒစ္ေက်ာင္းေတြမွာ ပညာသင္ၾကားၿပီး ၁၉၃၇ ခုႏွစ္မွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို ေရာက္ပါတယ္။ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသားသပိတ္ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပါဝင္ခဲ့ၿပီး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသမဂၢ အမႈေဆာင္၊ အိုးေဝမဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ စသျဖင့္ တာဝန္ယူခဲ့ပါတယ္။
ဒီလို ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပါဝင္လာသလို ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္၊ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးခဲ့ေပမယ့္ ဆရာႀကီးက သူ႔ကိုယ္သူ ႏိုင္ငံေရးသမားအျဖစ္ ဘယ္တုန္းကမွ မခံယူခဲ့ပါဘူး။ စာေပကိစၥ အႏုပညာကိစၥေတြကိုသာ တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ စာေပေမြ႔ေပ်ာ္သူ၊ ဂီတျမတ္ႏိုးသူ၊ ပန္းခ်ီေရးဆြဲသူ အႏုပညာသမားျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္က ခိုင္မာသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ့စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ‘သူက ဘူးဆိုလွ်င္ ဖရံုမသီးပါ။ သူ သေဘာမေပါက္လွ်င္၊ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဘဝင္မက်လွ်င္ သူ ဘာမွ မလုပ္ပါ’ လို႔ ဆရာနတ္ႏြယ္က ‘မိမိႏွင့္ဒဂုန္တာရာ’ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးထဲမွာ ေရးဖူးပါတယ္။
ဆရာဟာ စာေပ နဲ႔ အႏုပညာေဝဖန္ေရး ေဆာင္းပါးေတြ၊ ရုပ္ပံုလႊာအဖြဲ႔အႏြဲ႔ေတြ၊ ကဗ်ာနဲ႔ ဝတၳဳေတြ အမ်ားအျပား ေရးသားခဲ့သူျဖစ္သလို စာေပသစ္အယူအဆ ကို ထုတ္ေဖာ္ခဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ စာေရးဆရာ စာေပကလပ္၊ စာေရးဆရာ သမဂၢ၊ ကဗ်ာဆရာသမဂၢ စတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြကိုလည္း ထူေထာင္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ့ရဲ႕ ပထမဆံုး ကေလာင္အမည္က ‘ၿမိဳင္သဇင္’ျဖစ္ၿပီး အေၾကာင္းအရာအလိုက္ ခြဲျခားေရးသားတဲ့ ကေလာင္အမည္ စုစုေပါင္း ၄ဝ ရွိတယ္လို႔ မွတ္တမ္းတစ္ခုမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဆရာဟာ မ်က္စိမေကာင္းတာေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္ စာကို လက္နဲ႔ ခ် မေရးႏိုင္ေပမယ့္ ေရးခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာကို အသံသြင္းၿပီး ႏႈတ္နဲ႔ ေရးသားခဲ့တာ အခုဆို ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္လာပါၿပီ။
အိုးေဝမဂၢဇင္း၊ မ်ဳိးညြန္႔မဂၢဇင္း၊ တာရာမဂၢဇင္း၊ စာေပသစ္မဂၢဇင္း၊ ဂႏၳဝင္ဂ်ာနယ္တို႔ရဲ႕ အယ္ဒီတာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဆရာက ေဝဖန္ေရးစာေပေတြ ေဆာင္းပါး အပုဒ္ေပါင္း ရာခ်ီေအာင္ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ စာေပေတြကို အမ်ားအျပားဖတ္ရႈခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီေဆာင္းပါးေတြမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ ကိုယ္ပိုင္အေတြ႔အႀကံဳေတြ ကိုယ္ပိုင္အျမင္ေတြကိုသာ အေျခခံၿပီး ေရးသားခဲ့ပါတယ္။
ဆရာ့ရဲ႕ တျခားအေရးပါတဲ့ အယူအဆကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အယူအဆပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ ဒဂုန္တာရာက ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ႀကီးမွဴးတဲ့ ကမာၻ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကြန္ဂရက္ (ျမန္မာႏိုင္ငံ)ရဲ႕ ဒုဥကၠ႒ အျဖစ္ တာဝန္ယူခဲ့ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈအျဖစ္ ကမၻာ့ႏိုင္ငံတခ်ဳိ႔ကို သြားေရာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီလို လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္မႈေတြမွာ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ပါဝင္သလို တဖက္မွာလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာေပေတြကို ေရးသားၿပီး ျပည္သူကို ႏိုးၾကားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ ေက်ာ္ကေန ဒီကေန႔အထိ ဆရာ ကိုင္စြဲလာတာက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေရးသားခဲ့တဲ့ ဆရာ့ရဲ႕ စာေပေတြထဲက ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ကေလး ၂ ခုကို ထုတ္ျပခ်င္ပါတယ္။ တစ္ခုက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၄ဝ ေလာက္က ေရးသားခဲ့တဲ့ ‘ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ အခန္း’ ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ဆရာက ျမန္မာျပည္ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႔အစည္းေတြအေၾကာင္း၊ ျမန္မာနဲ႔ ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈေတြအေၾကာင္း ေဖာ္ျပရင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အယူအဆကို အခုလို ေရးသားခဲ့ပါတယ္။
“ဖိႏွိပ္ေသာစစ္၊ က်ဴးေက်ာ္ရန္စေသာ စစ္မ်ားကို အစိုးရမ်ားက လုပ္ေဆာင္ေနတတ္ၾကသည္။ အစိုးရ ဆိုရာ၌လည္း မတရားေသာနည္းလမ္းျဖင့္ တက္လာေသာ အစိုးရ၊ တရားေသာနည္းလမ္းျဖင့္ တက္လာေသာ အစိုးရ စသည္ျဖင့္ ရွိၾကသည္။ ျပည္သူ၏ဆႏၵႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေသာအစိုးရ၊ ျပည္သူ႔ဆႏၵႏွင့္ ကိုက္ညီေသာ အစိုးရဟူ၍ ရွိၾကသည္။ မည္သည့္အစိုးရပင္ ျဖစ္ေစ ျပည္သူက ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ၾကရမည္ဟူေသာ သေဘာတရားက ရွိသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ စစ္ကိုတားဆီးေသာ ျပည္သူသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလိုလားေသာ အစိုးရမ်ားကိုသာ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ၾကေပမည္။”
ဒါက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၄ဝ ေက်ာ္က ဆရာ့ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအယူအဆပါ။
အမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း ၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္မွာ ဒုတိယ ပင္လယ္ေကြ႔စစ္ပြဲျဖစ္ပါတယ္။ ကုလသမဂၢက တားေနတဲ့ၾကားက အေမရိကန္က အီရတ္ကို ဝင္တိုက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကမၻာမွာ အဲဒီစစ္ပြဲနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေထာက္ခံသူ ကန္႔ကြက္သူေတြ ေပၚေပါက္ခဲ့သလို စစ္ဆန္႔က်င္ေရး ဆႏၵျပပြဲေတြလည္း ကမၻာအႏွံ႔ ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာလည္း အာဏာရွင္ကို တိုက္တဲ့ စစ္ေတြကို ေထာက္ခံတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆနဲ႔ စစ္ဆိုရင္ ဘယ္စစ္မွ မေထာက္ခံဘူးဆိုတဲ့ အယူအဆေတြ ကြဲျပားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆရာ ဒဂုန္တာရာက ‘ယဇ္ပူေဇာ္ပြဲ’ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးသားၿပီး သူ႔ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအယူအဆကို ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။
ယဇ္ပူေဇာ္ပြဲ
ကမၻာဦးက
လူရိုင္းေခတ္အစ၊ မိမိဆႏၵ
ျပည့္ဝေစရန္၊ တိရစၧာန္မ်ား
သတ္ျဖတ္စားေသာက္၊ ညလံုးေပါက္က
ခုန္ၾကြျမဴးေပ်ာ္၊ ေတးဆိုေအာ္ဟစ္
ယဇ္ပူေဇာ္ပြဲ။
ဗံုသံႏွဲသံ
ဆူညံပသ၊ သမိုင္းအစ
အစဥ္အလာမ်ား၊ တိုးပြားလာခဲ့
ယေန႔ေခတ္မွာ၊ သည္သမိုင္းပါပဲ
မိမိဆႏၵ၊ ျဖည့္ရာစနစ္
စစ္ပြဲမ်ားစြာ၊ ေျဖရွင္းရာပါပဲ
ယဇ္ပူေဇာ္ပြဲပဲ မဟုတ္ပါလား။
ငါ၏ ဒႆနမွာ
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမွ၊ စီးျဖာက်လာ
အခ်စ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ယဥ္ေက်းလွပ
ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မဟုတ္ပါလား။ ။
က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ ဒီလို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေတာင့္တေနတဲ့သူေတြ မ်ားျပားမယ္၊ တကယ္ပဲ ညီညီညြတ္ညြတ္ ပါဝင္ၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ရွင္သန္ေနတဲ့ ဆရာ့ဆႏၵေတြ မၾကာခင္ ျပည့္ဝႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။ ။
ထိန္လင္း
(၅၊ ၅၊ ၂ဝဝ၉)
၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္ ေမလ ၈ ရက္ ေနာ္ေဝအေျခစိုက္ ဒီမုိကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံ၏ ထုတ္လႊင့္ခ်က္အား ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္။
ပန္းခ်ီ-သန္းေ႒းေမာင္
No comments:
Post a Comment