ေနာ္ေဝးေရာက္ ျမန္မာေတြအမ်ားစုက ဆႏၵျပမယ္ေန႔(တနလၤာ) က အလုပ္ကိုယ္စီလုပ္ေနရေတာ့ မအားၾကဘူး။ အဲဒီေန႔ ဆႏၵျပသူေတြဟာ တခ်ဳိ႕က လစာမဲ့ခြင့္ယူ၊ တခ်ဳိ႕က အလုပ္ဖ်က္ၿပီး လာၾကတာ။ ေအာ္စလို အနီးအနားနဲ႔ တျခားၿမိဳ႕က တိုင္းရင္းသားေတြေတာင္ ပါေသးတယ္။ ဘယ္သူကမွ တိုက္တြန္းနိႈးေဆာ္ တြန္းအားေပးလို႔ လာၾကတာမႈတ္ဘူး။ ကိုယ့္အသိစိတ္ဓာတ္နဲ႔ ကိုယ့္ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္အတိုင္း ဒို႔အလုပ္ ဒို႔လုပ္မယ္ဆိုၿပီး လာၾကတာျဖစ္တယ္။
တခ်ဳိ႕ မလာနိုင္ေပမယ့္ ဖံုးေတြဆက္၊ မက္ေဆ့စ္ေတြပို႔ၿပီး အားေပးတာ၊ ေထာက္ခံတာေတြလုပ္တာ အမ်ားႀကီး။ အခုဆႏၵျပပဲြမွာ မႀကိဳက္ၾကသူေတြ ေဝဖန္တာက “သမၼတႀကီး သိန္းစိန္အား ေရႊပန္းျဖင့္ ႀကိဳဆိုပါသည္” ဆိုတဲ့ စာသားပိုစတာတခုပါ။
ေနာ္ေဝးပါလီမန္ေရွ႕ ဆႏၵျပမယ့္သူေတြ လူစုတံုးဘက္ထၳရီတပ္ ဝွီးခ်ဲ (လက္တြန္းလွည္း) ေပၚက ကရင္လူမ်ဳိး မသန္စြမ္း တိုင္းရင္းသားမိတ္ေဆြတေယာက္က “ကိုညိဳ က်ေနာ္ေတာ့ ဒီ ပိုစတာ ရးလာတယ္လို႔ ေျပာၿပီး အဲဒီပိုစတာကို ျပတယ္။ က်ေနာ္က “ဒါႀကီးေတာ့ မီဒီယာေတြမွာ မေပၚေအာင္ ေနာက္မွာပဲထားရင္ ေကာင္းမယ္”လို႔ အၾကံေပးလိုက္ပါေသးတယ္။
တကယ္ဆႏၵျပေတာ့ အဲဒါႀကီးကို သေဘာက်သူ တခ်ဳိ႕က ကိုင္ၿပီးေရွ႕တက္လာတယ္။ အဲ... ဦးသိန္းစိန္ ေဟာ္တယ္ကိုေရာက္လာတုန္း သူနဲ႔လိုက္ပါလာတဲ့ မီဒီယာသမားတခ်ဳိ႕ ဓာတ္ပံု ဗီြဒီယို ႐က္တယ္။ (အေစာပိုိုင္းကလည္း ေဟာ္တယ္အထပ္ ျပဴတင္းတခါးေနာက္ကေန ကင္မရာနဲ႔ လူတေယာက္ မွတ္တမ္းတင္ေနတယ္) သမၼတနဲ႔ပါတဲ့ သတင္းသမားေတြကို က်ေနာ္က “အစိုးရ သတင္းတပ္ဖဲြ႔ကလား” လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး VJ အဖဲြ႔ပါလို႔႔႔ အတည္လိုလို ေနာက္သလိုလို ေျဖတယ္။ ေနာက္မွသိရတာက စကိုင္းနက္ အဖဲြ႔ရယ္၊ MRTVရယ္၊ ျပန္ၾကားေရးသတင္းအဖဲြ႔ရယ္ပါလာတာပါ။
က်ေနာ့္ကို အင္တာဗ်ဴးခ်င္လို႔ပါဆိုၿပီး ေမတၱာရပ္ခံတယ္။ က်ေနာ္လည္း သတင္းေထာက္၊ မီဒီယာသမားတေယာက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေသခ်ာမိတ္ဆက္ၿပီးေတာ့ ေျပာျပတယ္။ မီဒီယာ က်င့္ဝတ္အရ သတင္းေထာက္ကို အင္တာဗ်ဴး လုပ္ေလ့မရိွဘူးေလ၊ ဒါကို သိေအာင္ ႀကိဳေျပာတာ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က အတင္းဗ်ဴးတယ္။ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို သတင္းေဖာ္ျပခ်င္လို႔ ဗ်ဴးတာမဟုတ္ဘူး၊ သူတို႔႔သိခ်င္တာေမးဖို႔ မွတ္တမ္းယူဖို႔ ေမးတာ၊ သူတို႔႔ အဲဒီဆႏၵျပပဲြနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးေတြ မလႊင့္ဘူးလို႔ ေနာက္တေန႔က်မွ ေသခ်ာသိရတယ္။
ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၇ ရက္ သမၼတက ျမန္မာနိုင္ငံသားေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုပဲြမွာ အဲဒီမီဒီယာအဖဲြ႔ထဲက လူနွစ္ေယာက္ကို က်ေနာ္ ခ်ည္းကပ္ၿပီး ေသခ်ာေမးၾကည့္ေတာ့ “တကယ္ဆို သမၼတကိုဆႏၵျပတဲ့သတင္း ႐ိုက္ဆိုေတာ့လည္း က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ႐ိုက္တာေပါ့ အကိုရာ ဒါေပမယ့္ ဒီသတင္းေတြ လႊင့္မလႊင့္ဆိုတာ အယ္ဒီတာနဲ႔လည္း မဆိုင္ဘူး” လို႔ျပန္ေျပာျပတယ္။ ေနာက္တေယာက္ကလည္း “က်ေနာ္တို႔႔ လူႀကီးေတြ သေဘာအတိုင္းပဲ လုပ္ရတာပါ၊ အကိုတို႔သတင္းေတြ မလႊင့္ျဖစ္ပါဘူး၊ မွတ္တမ္းအေနနဲ႔ ယူထားတာပါ” လို႔ ရွင္းျပတယ္။
ေနာက္တခါ သမၼတ႐ံုးဝန္ႀကီး ဦးစိုးသိန္းကလည္း သူ႔ရဲ႕အေမးအေျဖ အစီအစဥ္ေတြၿပီးသြားေတာ့ ပါလာတဲ့ သတင္းမီဒီယာေတြကို “မင္းတို႔ အရမ္းမလုပ္ၾကနဲ႔ေနာ္ ေသခ်ာတည္းျဖတ္ၿပီးမွ လႊင့္၊ ေျပာတာေတြ အကုန္မထည့္နဲ႔၊ အကုန္ဒုကၡေရာက္ကုန္မယ္” လို႔႔ ေျပာတာ က်ေနာ့္နားနဲ႔ ဆတ္ဆတ္ကိုၾကားခဲ့ရတယ္။ ဒါဆို သမၼတ ခရီးစဥ္မွာပါလာတဲ့ သတင္းဌာနေတြ ျပည္သူကို ဘယ္လိုသတင္း အမ်ဳိးအစားေတြပဲ ေပးသိေစမယ္ဆိုတာ ရွင္းပါၿပီ။
ကဲ ဆႏၵျပပဲြ သတင္းယူပံုလည္း ေျပာအံုးမယ္။ က်ေနာ့္ကို တေလးတစားေခၚၿပီး အင္တာဗ်ဴးဖို႔ျပင္တာက စကိုင္းနက္ က လူငယ္ေလးေတြပါ။ သူတို႔မေမးခင္ အသားညိဳညိဳ၊ အရပ္ျပတ္ျပတ္၊ ကတံုးဆံေတာက္ ေကနဲ႔ စစ္သားပံုေပါက္သူတေယာက္ က်ေနာ့္ကို ေထာက္လွမ္းေရးေလသံနဲ႔ ေမးခြန္းတခုေမး ေျဖလို႔မဆံုးခင္ ေနာက္တခုေမးနဲ႔ ပုလိပ္စစ္သလို လုပ္ေနတယ္။
သတင္းသမားက ေမးခြန္းကို ၾကားျဖတ္ေမးလို႔ရေပမယ့္ သူ႔ပံုစံက သတင္း အင္တာဗ်ဴးေမးေနတာနဲ႔ မတူဘူး၊ ဆႏၵျပတာ မေက်နပ္တဲ႔ ေမးခြန္းမ်ဳိးေတြေမးေနတာ။ သူ႔ကိုသူလည္း မမိတ္ဆက္ဘူး။ အေတာ္႐ိုင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ေျပာေနတုန္း ေနာက္တခါ ျဖတ္ေမးေတာ့ “ေဟ့လူ က်ဳပ္လည္း ဂ်ာနယ္လစ္စ္တေယာက္ျဖစ္တယ္၊ က်ေနာ္ေျဖေနတာ ဆံုးေအာင္နားေထာင္စမ္းလို႔ ျပန္ေငါက္လိုက္မွ ၿငိမ္သြားတယ္။ ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဒီလူ အမိန္႔ေပးမွ အပိုးက်ဳိးတာပါလားဆိုတာ။
အေစာပိုင္း သူေမးတဲ့ေမးခြန္းက “ေနာ္ေဝးနိုင္ငံက ယဥ္ေက်းၿပီး ဒီမိုကေရစီနိုင္ငံေပါ့ေလ၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔ ပိုစတာတခ်ဳိ႕က မ႐ိုင္းဘူးလား” လို႔ ေမးတယ္။ က်ေနာ္က ခပ္ရွင္းရွင္းပဲေျဖတယ္။“ မ႐ိုင္းဘူး၊ ဒီပိုစတာ ေရးခဲ့သူဟာ ကရင္ျပည္နယ္က ဗံုးထိထားတဲ့ မသန္မစြမ္း သူ႔မိသားစုေတြ နယ္စပ္မွာ စစ္တပ္က ရြာဖ်က္လုပ္ၾကံလို႔ ေသကုန္ၿပီ၊ သူ႔မွာ ခံစားခ်က္ေတြရိွတယ္၊ သူတို႔ပုဂၢိဳလ္ေရးခံစားခ်က္ကို က်ေနာ္တို႔႔ တားပိုင္ခြင့္မရိွဘူး။ ဒါ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ပဲြျဖစ္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ကာလေတြက အာဏာရွင္ေတြ လုပ္ရပ္ထက္ အခုတုံ႔ျပန္မႈက အမ်ားႀကီး ယဥ္ေက်းေသးတယ္၊ လဒေတြထက္စာရင္ ငွက္တိုင္းက လွတယ္” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီလူ သိပ္ေက်နပ္ဟန္မတူဘူး။
ဒီလူေတြအျမင္က အစိုးရဟာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကေန ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚ ေလွ်ာက္ေနၿပီ၊ အားလံုး ပူးေပါင္းပါဝင္ရမယ္။ သူတို႔လည္း ဒီမိုကေရစီ၊ က်ေနာ္တို႔လည္း ဒီမိုကေရစီ အတူေပါင္းၾကမယ္ေပါ့။ ဘာဆႏၵျပစရာမွ မလိုဘူး၊ ဆႏၵျပတာ အပိုအလုပ္ေတြ၊ အေနွာက္အယွက္ေတြလို႔ ျမင္ေနတယ္။ တသက္လံုး ေသနတ္နဲ႔ လြယ္လြယ္ေလး အာဏာယူလာသူေတြ၊ အစြမ္းအစမရိွလည္း အရွင္ေမြးလို႔ေနျခင္းႀကီး တန္ခိုးထြားသူေတြ၊ ျပည္သူ႔သယံဇာတေတြ ေပါေခ်ာင္ေကာင္းနဲ႔ေရာင္း အေခ်ာင္ ေၾကာင္ေတာင္နိႈက္ စီးပြားေခ်ာင္ေနသူေတြဆိုေတာ့ ဘာမဆို လြယ္လြယ္ပဲရမယ္ ထင္ေနတယ္။
ဒီမိုကေရစီနာမည္ခံ႐ံုနဲ႔ ကိုယ့္မူလဇာတိက ဝုန္းခနဲေပ်ာက္သြားမယ္ ထင္ေနတယ္။ ဒီမိုကေရစီအစိုးရပါလို႔ ကမၻာကိုမ်က္လွည့္ျပလိုက္႐ံုနဲ႔ ေဇာ္ဂ်ီ ဖိုလ္ဝင္သားစားလိုက္သလို အင္အားေတြ သိပ္ျပည့္သြားမယ္ ထင္ေနတာ။ ဒီအစိုးရရဲ႕မ်က္နွာဖံုးေတြ တလႊာစီခြာၿပီးျပေတာ့ မၾကားဖူးတာေတြကိုၾကားၿပီး ခံနိုင္ရည္ရိွဟန္ မတူဘူး။ နာဂစ္အေလာင္းေတြေပၚမွာ အတည္ျပဳလိုက္တဲ့ ၂၀၀၈ ဖဲြ႔စည္းပံု၊ ၂၀၁၀ ႀကိဳတင္မဲေတြနဲ႔လိမ္ၿပီး အစိုးရျဖစ္ေနတာ၊ အစိုးရက တမ်ဳိး၊ လႊတ္ေတာ္က တျခား၊ စစ္တပ္က တဖံု၊ စည္းဝါးလည္း မကိုက္၊ ဒီမိုကေရစီလည္း မက်၊ လူထုဆႏၵလည္းအေလးမထားသူေတြကို က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လိုသြားယံုရမလဲ။
ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ယံုၾကည္တာကို က်ေနာ္တို႔ေျပာတယ္။ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္တယ္။ ဒါ ဒီမိုကေရစီပဲ။ က်ေနာ္တို႔ လူသတ္ေနတာမႈတ္ဘူး။ အမွန္တရားေတြ ဟစ္ေအာ္ေနတာ။ ယူနီေဖာင္းဝတ္ အစိုးရက ဒီအသံေတြ မၾကားဖူးဘူး။ ဆႏၵျပတာကို လက္ခံသေယာင္၊ ယဥ္ေက်းသေယာင္ ဟန္လုပ္လိုက္ရေပမယ့္ စိတ္ထဲေတာ့ မလိုလားဘူး။ သူတို႔ ေကာင္းတာလုပ္ေနတာ၊ ဘာမွကန္႔ကြက္စရာမလိုဘူးလို႔႔ ျမင္ေနသလားမသိ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေျပာသလိုပဲ ၾကံ႕ဖြတ္အစိုးရကို က်ေနာ္တို႔က သတိထား ဆက္ဆံေနတာ။ က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြက ရွင္ႀကီးဝမ္းေရာ၊ ရွင္ငယ္ဝမ္းေရာ ဝင္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ က်ေနာ္တို႔႔မ်ဳိးဆက္ဟာ တသက္လံုး အလိမ္ခံခဲ့ရေတာ့ သံသယအက်ဳိးေတာ့ ခံစားလိုက္ပါ။ သံသယနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္တုုန္းပဲ။ ျပည္တြင္းဆႏၵျပမႈ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ ေတြ႔ျမင္ေနရတယ္။ အစိုးရလုပ္မယ္ဆို ဆႏၵျပတာကို မေၾကာက္ပါနဲ႔ ။ ဆႏၵျပယဥ္ေက်းမႈဟာ နိုင္ငံတကာ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းမွာ မဆန္းပါဘူး။
စိတ္ဒဏ္ရာ၊ ႐ုပ္ဒဏ္ရာေတြရခဲ့သူက သူ႔ဘဝဖ်က္ဆီးခဲ့တဲ့ လူတန္းစားေတြကို “ေရႊပန္းနဲ႔ ႀကိဳဆိုပါတယ္” လို႔ စာေရးဆႏၵျပတာ ယဥ္ယဥ္ေလးပါ။ နိုင္ငံတကာမွာ သူတို႔မႀကိဳက္တဲ့ တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္၊ ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္ေတြမ်က္နွာနဲ႔ တိရိစၦာန္ကိုယ္ေတြ၊ တိရိစၦာန္ေခါင္းေတြတပ္ ဆႏၵျပတတ္တယ္။ သမၼတဓာတ္ပံုက ဘိနပ္ခၽြတ္႐ိုက္ ဆႏၵျပတယ္၊ ဆဲဆိုဆႏၵျပတယ္။ ကိုယ္တံုးလံုးခၽြတ္ ဆႏၵျပတယ္။ ဟန္အမူအရာေတြနဲ႔ ဆႏၵျပတယ္။ မိမိစိတ္ခံစားမႈအေပၚ ပံုေဖာ္ျပတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္ျပည္သူ ဂုဏ္သိကၡာကာကြယ္ဖို႔႔ဆို က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြမေျပာနဲ႔၊ စကၤာပူ ဥေသွ်ာင္ လီကြမ္ယုကိုေတာင္ ဆႏၵျပ ဆံုးမခဲ့ဖူးတယ္။
၁၉၉၆ ခုနွစ္ဇြန္လ နယူးေဒလီမွာပါ။ လီကြမ္ယုက ျပင္သစ္နိုင္ငံေရာက္ေနတယ္။ သူက အာရွရဲ႕ သုခမိန္ဟန္နဲ႔ AFP သတင္းဌာနကို ျမန္မာနိုင္ငံနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေစာ္ေစာ္ကားကားေျပာသြားလို႔ပါ။ “ဗမာျပည္မွာ အဓိက အင္အားစု ၂ စုပဲရိွတဲ့အထဲမွာ စစ္တပ္ကပဲ ျမန္မာ့နိုင္ငံေရးကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ ထိမ္းနိုင္တယ္” လို႔႔ ေျပာသြားတာပါ။ က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြဟာ စစ္တပ္နဲ႔ပဲတန္တယ္လို႔႔ ခ်ဳိးခ်ဳိးဖဲ့ဖဲ့ ေျပာလိုက္တာ၊ ဒီမိုကေရစီကို အဆိုးျမင္နဲ႔ သံုးသပ္တာျဖစ္တယ္။ စကၤာပူလို ကၽြန္းနိုင္ငံသားေတြက သူ႔ထက္ႏွစ္ေပါင္းျမားစြာေစာၿပီး ၿမိဳ႕ျပယဥ္ေက်းမႈ ဖံြ႔ၿဖိဳးခဲ့တဲ့ ျမန္မာကိုေစာ္ကားလို႔ က်ေနာ္တို႔ သိပ္ခံျပင္းခဲ့တယ္။
လီကြမ္ယုက အဲဒီအခ်ိန္ အာရွမွာ ဘုန္းမီးေနလေတာက္ေနသူဆိုေတာ့ အိႏိၵယ ဒီမိုကေရစီကိုေတာင္ ဘုမသိဘမသိ ေဝဖန္လိုက္တာမွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ အိႏိၵယမွာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ နာရာဆင္မ္္ဟာေရာင္းဝ္ ကို လာဘ္စားမႈနဲ႔တရားစဲြဖို႔ သတင္းစာေတြကလည္း ေရး၊ လူထုကလည္း ဆႏၵျပေနေတာ့ “အိႏိၵယမွာ ဒီမိုကေရစီကို အလြန္အကၽြံဖြင့္ေပးလို႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကိုေတာင္ ေထာင္ထဲထည့္ဖို႔ လုပ္ေနၿပီ” လို႔ ေဝဖန္တာပါ။ တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ေတြ တရားဝင္လာဘ္စားခြင့္ ရိွရမလိုလိုပဲ။
ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ နယူးေဒလီက ေန႐ူး အမွတ္တရျပတိုက္အနီးမွာ လီကြမ္ယု ပံုတူဆဲြထားတဲ့ ႐ုပ္ေျပာင္ႀကီးကို စကၤာပူတရားေရးက်င့္ထံုးနဲ႔အညီ ျပစ္ဒဏ္စီရင္ၿပီး ႀကိမ္ဒဏ္ အခ်က္ ၁၀၀ ေပးေစလို႔ အမိန္ခ်တဲ့ဟန္ သ႐ုပ္ေဖာ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႀကိမ္ဒဏ္ ၁၀၀ ျပည့္ေအာင္ လီကြမ္ယု ႐ုပ္ေျပာင္ကို႐ိုက္ၿပီး ေနာက္ဆံုး မီး႐ိႈ႕ဖ်က္ဆီးလိုက္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆႏၵျပပဲြကို အိႏိၵယထုတ္ သတင္းစာ ၁၃ ေစာင္က ဓာတ္ပံုေတြနဲ႔ ေဝေဝဆာဆာေဖာ္ျပခဲ့တယ္။
ျပင္သစ္ေရာက္ လီကြမ္ယုက သတင္းစာရွင္းပဲြတခုမွာ နယူးေဒလီဆႏၵျပပဲြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး AFP သတင္းေထာက္ရဲ႕ေမးခြန္းကို “တေန႔က်ရင္ က်ေနာ္ ဘာဆိုလိုတယ္ဆိုတာ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ သိလာမွာပါ” လို႔ ျပန္ေျပာတာကို အဲဒီတုန္းက The Hindu သတင္းတိုေလးတခုမွာ ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔႔နိုင္ငံ အမ်ဳိးသားေရးအတြက္ ကမၻာ့ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္တေယာက္ကို က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ျပတာပါ။ သူမ်ားနိုင္ငံခါင္းေဆာင္ကို ႀကိမ္ဒဏ္ေပး၊ မီး႐ိႈ႕လို႔ဆိုၿပီး ႐ိုင္းတယ္လို႔ ဘယ္သူမွ မျမင္ပါဘူး။
ေနာက္ထပ္ က်ေနာ္တို႔အိမ္နီးခ်င္း အိႏိၵယနိုင္ငံ မဏိပူရျပည္နယ္မွာ ဆႏၵျပပံုေလးတခု ၾကံဳတုန္း ေျပာျပမယ္။ မဏိပူရမွာ ခဲြထြက္ေရးေတာင္းဆိုတဲ့ သူပုန္အဖဲြ႔ေတြ ရိွတယ္။ အိႏိၵယ စစ္တပ္က လံုျခံဳေရးကို ထိန္းထားတယ္။ တခါက်ေတာ့ သူပုန္လို႔ မသကၤာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ကို အိႏိၵယ စစ္တပ္က ဖမ္းဆီးစစ္ေဆးၿပီး အဓမၼပါက်င့္တယ္။ ျပည္နယ္တြင္း လူထုလူတန္းစားအဖဲြ႔ေတြအားလံုး အုန္းအုန္းကၽြက္ကၽြက္ ဆႏၵျပတယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ အင္ဖားမွာ မႏၱေလးလိုပဲ က်ံဳးပတ္လည္ ဝိုင္းေနတဲ့ နန္းတြင္း ရိွတယ္။ သူလည္း ဗမာျပည္လိုပဲ နန္းတြင္းထဲမွာ အိႏိၵယစစ္တပ္က တပ္စဲြအပိုင္ယူထားတယ္။
တခါေတာ့ မဏိပူရမွာ အရိွန္အဝါႀကီးတဲ့ အဖြားအိုမ်ားအဖဲြ႔က အသက္ႀကီးႀကီး အမ်ဳိးသမီး ၁၀ ေယာက္ေလာက္ဟာ မဏိပူရ နန္းေရွ႕တံခါး စစ္တပ္လံုျခံဳေရးဂိတ္္ေရွ႕ကို အေရာက္သြားၿပီး ႐ုတ္တရက္ “အိႏိၵယစစ္သားေတြ မုဒိမ္းက်င့္ခ်င္ရင္ ငါတို႔ကိုလာက်င့္လို႔ အဂၤလိပ္လို ေရးထားတဲ့ နဖူးစီးပိတ္စ စာတမ္းႀကီးကို ျဖန္႔႔ကိုင္လိုက္တယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာ သူတို႔အဝတ္အစားေတြပါ ခၽြတ္ခ်လိုက္တယ္။ ကိုယ္လံုးတီးႀကီးေတြနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ဆႏၵျပတာ မိနစ္၂၀ ေလာက္ကို ၾကာမယ္ထင္တယ္။ ကင္းအေစာင္႔စစ္သားေတြ ရွက္ၿပီး အထဲဝင္ေျပးကုန္တယ္။ အသင့္ေခၚထားတဲ့ သတင္းသမားေတြကလည္း ဓာတ္ပံု၊ ဗီြဒီယိုေတြ႐ိုက္ၿပီး သတင္းမီဒီယာေတြမွာ (နည္းနည္းပါးပါး တည္းျဖတ္ၿပီး) တင္ၾကတယ္။
ေနာက္ပိုင္း နန္းတြင္းထဲက စစ္တပ္ႀကီး ႐ုတ္သိမ္းေရးအထိ မဏိပူရ အမ်ဳိးသားလႈပ္ရွားမႈႀကီး ေပၚလာတယ္။ နန္းတြင္းအေျခစိုက္ စစ္တပ္ႀကီးလည္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထြက္ခြာသြားရတယ္။ အဲဒီီအဖြားႀကီးေတြကို မိမိတို႔အရွက္နဲ႔ သိကၡာေတြကို အမ်ဳိးသားလႈပ္ရွားမႈနဲ႔ လဲလွယ္ခဲ့လို႔ မဏိပူရၿမိဳ႕လည္ နန္းတြင္းအေျခစိုက္ စစ္တပ္ ႐ုတ္သိမ္းလိုက္ရတာျဖစ္တယ္။
က်ေနာ္တို႔႔ဟာ သမၼတကိုမုန္းလို႔ ဆႏၵျပေနတာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္နဲ႔ ျပည္သူကိုခ်စ္လြန္းလို႔ ဆႏၵျပေနတာျဖစ္တယ္။ သမၼတကို သိကၡာခ်ခ်င္တဲ့စိတ္မရိွသလို သူ႔ရဲ႕ မျပတ္မသား၊ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ ေပ်ာ့စိစိ ရပ္တည္ခ်က္ကိုလည္း ယံုၾကည္စိတ္မရိွပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔႔လည္း ကိုယ့္မွာရိွတဲ့ ဒဏ္ရာေတြ အနာေတြကို တိုင္းျပည္အတြက္ အမ်ားအတြက္ဆိုတဲ့ စိတ္ခံစားမႈနဲ႔ ေမ့ေလွ်ာ့ထားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဟာ နွစ္ေပါင္းအစိတ္ေလာက္ ျပည္ပနိုင္ငံေတြမွာ တိုင္းတပါးျပည္သူေတြ၊ အစိုးရေတြ ဘယ္လို စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႔ ဘယ္လိုက်င့္ဝတ္ေတြနဲ႔ ဘယ္လိုတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႔ခဲ့ၾကသူေတြျဖစ္တယ္။ အာဏာရွင္ေလာင္းရိပ္ကေန နွစ္အစိတ္ေလာက္ လြတ္လပ္ခဲ့သူေတြျဖစ္သလို အေၾကာက္တရားက လြတ္ေျမာက္ေနသူေတြျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ဟာ အနွစ္၂၀ ေက်ာ္ ကိုယ္႔ေျခေတာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ၿပီး အမွီအခိုကင္းကင္း၊ အေႏွာင္အဖဲြ႔ကင္းကင္းနဲ႔ ကိုယ့္ဘဝကို တရားမွ်တစြာ၊ လြတ္လပ္စြာနဲ႔ ဟန္ခ်က္ညီညီ ေလွ်ာက္ေနၾကသူေတြျဖစ္တယ္။
က်ေနာ္တို႔႔ ျပည္ပေရာက္ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြဟာ အမုန္းစိတ္ေတြနဲ႔ ရပ္တည္ေနတာ မဟုတ္ဖူး။ ျပဳျပင္လိုတဲ့စိတ္၊ တည္ေဆာက္လိုတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ ရပ္တည္ေနတာျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕မွာ မဟုတ္မမွန္တာ၊ မတရားတာျမင္လို႔ ျပစ္ျပစ္နွစ္နွစ္ ေဝဖန္ ဆႏၵျပတာ ႐ိုင္းတယ္လို႔ မျမင္ပါနဲ႔။ က်ေနာ္တို႔ ႐ိုးသားစြာ ဆႏၵကိုထုတ္ေဖာ္တာျဖစ္တယ္။ လူယဥ္ေက်းလို ဟန္ေဆာင္ၿပီး ေၾကာင္ေတာင္နိႈက္မယ့္လူေတြ မဟုတ္ဘူး။ အမွန္တရားနဲ႔ တရားမွ်တမႈ လြတ္လပ္မႈအတြက္ က်ေနာ္တို႔ တိုက္ေနတာျဖစ္တယ္။
ဒါကို “သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္ ဒီမိုကေရစီလုပ္ေနတယ္၊ သူ႔ကို သိကၡာမခ်နဲ႔ ”တို႔ ဘာတို႔ လာမလုပ္ပါနဲ႔။ က်ေနာ္တို႔လည္း ျမန္မာလူ႔အဖဲြ႔အစည္းကို နိုင္ငံတကာနဲ႔တန္းတူ ယဥ္ေက်းတဲ့ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းထဲ အေရာက္တြန္းပို႔ေနသူေတြျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ ေျပာခ်င္တာက ျပည္သူ႔အခြင့္အေရးေတာင္းဆိုမႈေတြဟာ စစ္သားစိတ္မေပ်ာက္နိုင္ေသးသူေတြရဲ႕ ဒီမိုကေရစီ ေလ့က်င့္ကြင္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီမိုကေရစီစိတ္ဓာတ္ မရိွဘဲ၊ ဒီမိုကေရစီ အေတြးအေခၚကိုမက်င့္ဘဲ ဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္လို႔မရဘူး။
ဒါကိုမသိဘဲ ဇြတ္အုပ္ခ်ဳပ္ကိုင္တြယ္ရင္ ျပည္သူေတြပဲ အထိနာမယ္။ ဒီေတာ့ ဒီမိုကေရစီစိတ္ဓာတ္ မရရေအာင္ က်င့္ရမွာပဲ။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ပံုစံအတိုင္း ဖာေထး၊ ကိုက္ညႇပ္ ထုတ္လုပ္တဲ့ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံုလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါပဲလုပ္ပါ ဒါမလုပ္နဲ႔ လူတကာအခြင့္အေရးကို အာဏာရွင္စ႐ိုက္နဲ႔ မပိတ္ပင္ၾကပါနဲ႔။ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစ ကေလး ကိုယ့္ဖာသာလမ္းေလွ်ာက္ေနတာ အသာလႊတ္ေပးပါ။ စိုးရိမ္တႀကီးဟန္႔တားရင္ ကေလးက ေၾကာက္စိတ္ဝင္သြားမယ္၊ အတတ္လည္း ေနွးသြားမယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံ သူမ်ားထက္ အမ်ားႀကီးေနာက္က်ေနတာ အျပင္မွာရိွတဲ့က်ေနာ္တို႔က ပိုသိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔စိတ္ဓာတ္ေတြ ရဲရဲတင္းတင္း ေျပာင္းလဲရမွာျဖစ္တယ္။ သတၱိရိွရိွ ျပင္ရမွာျဖစ္တယ္။ ဒီမိုကေရစီကိုယံုရင္ ဒီမိုကေရစီက်က် ေလွ်ာက္ပါ။ အာဏာရွင္ဘိနပ္စီးၿပီး မေလွ်ာက္ပါနဲ႔။ ဖိနပ္ေပါက္ၿပီး ေျခနာရင္ ခရီးေနာက္က်မယ္။
က်ေနာ္တို႔ ဆႏၵျပတယ္၊ အတိုက္အခံလုပ္တယ္ဆိုတာ ဒီမိုကေရစီ အေလ့အက်င့္ေကာင္းေတြ ျဖစ္လာေစပါတယ္။ မတူညီတာေတြ၊ ကဲြျပားမႈေတြကို အတင္းစုစည္းလို႔ ရပါဘူး။ သူ႔သဘာဝအတိုင္းရိွပါေစ။ ေတာထဲမွာ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ စြယ္စံုဆင္႐ိုင္းေတာင္ က်ဳံးသြင္းၿပီး သင္ၾကားေပးရင္ ယဥ္ပါးေသးတာပဲ။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက ဘာမို႔လို႔လဲ?။ က်ေနာ္တို႔ မေၾကာက္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ က်ဳံးသြင္းမယ္။ အ႐ိုင္းေတြကို အယဥ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးမယ္။ တသက္လုံး အာဏာမရိွတဲ့ အတိုက္အခံပဲလုပ္ရလုပ္ရ က်ေနာ္တို႔ သတၱိရိွရိွလုပ္ရဲတယ္။
အဲဒါ ဒီမိုကေရစီယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္တယ္။ အတိုက္အခံမရိွတဲ့ နိုင္ငံေရးဟာ ဒီမိုကေရစီကို ေက်ာခိုင္းေနတာ ျဖစ္တယ္။ ဗမာျပည္က က်ေနာ္တို႔မ်ဳိးဆက္ေတြ ကမၻာႀကီးမွာ အဆင့္အတန္းရိွရိွေနႏိုင္ဖို႔႔ ဗမာျပည္က အာဏာရွင္ဆင္႐ိုင္းေတြကို ဒီမိုကေရစီက်ဳံးထဲ သြင္းလိုက္ရေအာင္ ...။
ကိုညိဳ (ေအာ္စလို)
No comments:
Post a Comment