မ်က္ရည္စကားလံုးေတြနဲ႔
ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ အလြမ္းေတြကုိ ျပန္ေျပာၾကေတာ့
မိုးေကာင္းကင္က သိမ့္သိမ့္ခါေအာင္ ငိုရွာတယ္ ...။
ငါတို႔ငယ္ငယ္
သဲအိမ္ကေလးေတြ ေဆာက္တမ္းကစားၾကေတာ့
သဝန္တိုတတ္တဲ့ နင့္ေျခဖဝါးေအာက္မွာ
ငါ့အိမ္ငယ္ေလး ပ်က္စီးသြားခဲ့ ...
ေနာက္တေန႔
မုန္႔ဖက္ထုပ္ကေလး တထုပ္နဲ႔
ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ နင္လာေခ်ာ့ရွာေတာ့ ...
ငါ့မွာေလ ...။
ၾကာခဲ့ၿပီ ... သူငယ္ခ်င္းေရ
စိဥၥမာန ...
ေမရီအင္တြိဳင္းနက္ ...
နန္းမေတာ္မယ္ႏု ...
မာတာဟာရီ ...
စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ ...
သူတို႔ ... သူတို႔ေတြနဲ႔
ေတြ႔ရ ... ၾကံဳရ ... ဆံုရတဲ့ အခါမ်ားမွာ ...
ငါေလ ...
နင့္ကုိ သိပ္သတိရတာပဲ ....။ ။
ကမာပုလဲ
၁၅၊ ၁၀၊ ၂၀၁၁။
(အလင္းအိမ္ ပံုႏွိပ္မဂၢဇင္း အတြဲ ၅၊ အမွတ္ ၈၊ ေအာက္တိုဘာလ၊ ၂၀၁၁ ... မွ)
No comments:
Post a Comment