ဂုဏ္ယူလိုက္စမ္းပါ
ဒီေတာ့ သူက …
“ဒုကၡ တယ္ေရာက္ပါလား”
“ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့။ ငါက ေတာ္လွန္ေရးသမား စစ္ဗိုလ္။ စစ္တုိက္ေနေတာ့ ငါက နာမည္ႀကီးေတာ့ ရန္သူက နင့္ကို ၿငိဳးမွာေပါ့။ ငါက ကိုယ့္အမ်ဳိးသားအတြက္ လုပ္ေနတာ။ နင္ ဝမ္းေတာင္သာရဦးမွာ”
အဖိုးက အဲဒီလိုေျပာေတာ့ သူက ဘာမွမေျပာဘူး။ အဖိုးက သူ႔ကို ႏွစ္သိမ့္တာပါ။
သိပ္မၾကာဘူး။ အဖိုး ခရီးထြက္ရျပန္ေရာ။
မိန္းမကို အမႈပတ္ၿပီ
အဖိုး ခရီးထြက္ၿပီး သိပ္မၾကာဘူး။ ပန္းတေနာ္က ေယာကၡမရြာကို ရန္သူ ေရာက္လာတာပဲ။
သူႀကီးကို “ဗိုလ္ေက်ာ္ေသာင္းအိမ္ ဘယ္မွာလဲ။ ျပစမ္း” တဲ့။ သူႀကီးလည္း ေခၚလာျပတာေပါ့။
“အဲဒါ ေက်ာ္ေသာင္းအိမ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ ေယာကၡမအိမ္တဲ့။ သူ႔မိန္းမလည္း ဒီမွာပဲရွိတယ္”
“သူ႔အိမ္ မဟုတ္ဘူးလား။ သူ ဒီမွာ မရွိဘူးလား”
“သူ ဒီမွာမေနဘူး။ သူ႔အိမ္ မရွိဘူး။ သူ မျပန္လာတာၾကာၿပီ”
“သူ႔မိန္းမနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တယ္” ဆိုေတာ့။ အဖြားႀကီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ အိမ္ေအာက္ကို ဆင္းသြားတာေပါ့”
“ခင္ဗ်ား က်ေနာ္တို႔နဲ႔ လိုက္ခဲ့ရမယ္။ သြား ခင္ဗ်ားအဝတ္အစားေတြ သြားယူ” တဲ့။
သူကလည္း အိမ္ေပၚ ျပန္တက္ၿပီးေတာ့ ထဘီ ၂ ထည္ အက်ႌ ၂ ထည္ယူၿပီး အိတ္ေတာင္မရွိဘူး။ လံုခ်ည္ကြင္းထဲထည့္တာေပါ့။
ေနာက္ေတာ့ သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး ...
“သူ႔အထုပ္ထဲမွာ ဘာပါလဲ။ ၾကည့္စမ္း” တဲ့။
သူတို႔ၾကည့္ေတာ့ ဘာေတြ႔မွာလဲ။ ထဘီအေဟာင္း၊ အက်ႌအေဟာင္း ၂ စံုပဲ ေတြ႔တာေပါ့။
“ခင္ဗ်ားက ဗိုလ္ကေတာ္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ား အဝတ္အစားဒါပဲ ရွိသလား” တဲ့။
“ဟုတ္တယ္။ ဒါပဲ ရွိတယ္။ မယံုရင္ သြားတက္ၾကည့္” လို႔ သူက ေျပာတယ္။
သူႀကီးက “ဟုတ္တယ္။ သူက ဗိုလ္သာျဖစ္ေနတာ သူ႔လက္ထဲမွာ လက္ပတ္နာရီလည္း မရွိ။ လက္စြပ္မရွိနဲ႔။ မိန္းမက်ျပန္ေတာ့ ခင္ဗ်ားျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ” လို႔ ဝင္ေျပာေပးတယ္။
သူႀကီးက ...
“မေခၚသြားပါနဲ႔ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေတြ႔ခ်င္တဲ့အခါေျပာ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ္။ က်ေနာ္ အာမခံပါတယ္”
သူႀကီး အာမခံေတာ့ မေခၚသြားေတာ့ဘူး။
“နင့္လင္က ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။ တိုက္ပြဲမွာ ဖမ္းမိတဲ့လူ ၄-၅ ေယာက္ကို အကုန္ သတ္ပစ္လိုက္တယ္”
ျပန္ထြက္ခါနီးက်ေတာ့ အဲဒီစစ္ဗိုလ္က အမိန္႔ေပးတယ္။
“အိမ္ကို မီး႐ႈိ႕လိုက္” ... တဲ့။
သူ႔စစ္သားေတြက ႐ိႈ႕ရတာေပါ့။ အိမ္ေတာ္ေတာ္ေလး မီးေလာင္ၿပီးမွ သူတို႔ ထြက္သြားတယ္။ ပစၥည္းနည္းနည္းပါးပါးပဲ ယူလို႔မီေတာ့တာေပါ့။ အိမ္ကေတာ့ မီးေလာင္သြားတယ္။
အဖိုးကေတာ့ ဘယ္သိမလဲ။ ေနာက္မွ သူတို႔ျပန္ေျပာျပလို႔ သိရတာ။
ႏွလံုးသားေတြ ေႂကြကြဲရတယ္
အဖိုး သားနဲ႔သမီးကိုလည္း ရန္သူ ဖမ္းတာ ရွိေသးတယ္။ ဒီအေၾကာင္းၾကားေတာ့ အဖိုး ေတာ္ေတာ္ေဒါသ ထြက္တယ္။ စိတ္လည္း မေကာင္းဘူး။
“နင္တို႔ ဖမ္းႏွင့္ၾကဦး။ ငါနဲ႔ ေတြ႔မယ္”
ကေလးေတြရဲ႕သတင္းကို အဖိုး နားေထာင္တယ္။ ပုသိမ္နားက ရြာကလူေတြက အဖိုးနဲ႔သိၾကတာကိုး။ ပိုးကရင္ေတြပဲ။ သူတို႔နဲ႔ေတြ႔ေတာ့ …
“အဲဒါ ဗိုလ္ႀကီးေက်ာင္ေသာင္း သားနဲ႔သမီးေလ၊ သနားပါတယ္။ သူ႔အေဖကေတာ့ တို႔အမ်ဳိးသားအတြက္ စစ္တိုက္တာကြ။ မျဖစ္ဘူး။ တို႔ အာမသြားခံရမယ္။ ေတာင္းပန္မယ္” ဆိုၿပီး သူတို႔ ေျမာင္းျမကို တက္သြားၾကတာ။
ေျမာင္းျမကိုေရာက္ေတာ့ …
“က်ေနာ္တို႔ ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္ကို အာမခံပါတယ္။ ကေလးေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါ”
“ကေလးေတြနဲ႔ ဘယ္လိုေတာ္စပ္သလဲ” လို႔ ရြာသားေတြကို ေမးတယ္။
“ဘယ္လိုမွ မေတာ္ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ဖမ္းၿပီး ဘယ္မွာထားမလဲ။ အခ်ဳပ္ထဲထည့္ရင္လည္း အသက္မွ မျပည့္ေသးတာ။ က်ေနာ္တို႔ ျပန္ေခၚသြားၿပီး ၾကည့္ထားခ်င္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ လိုခ်င္တဲ့အခါေျပာ က်ေနာ္တို႔ အခ်ိန္မေရြး ျပန္လာေပးပါ့မယ္။ မလိမ္ပါဘူး။ လိမ္ရင္ က်ေနာ္တို႔ကို သတ္ပါ”
ရြာသားေတြက တေယာက္တေပါက္ အာမခံ ဝိုင္းခံေပးၾကတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို အာမခံနဲ႔ ျပန္ေခၚလာၾကတယ္။ သူတို႔ကို ျပန္ေခၚလာတာ မန္းမတ္ ဆိုတဲ့လူ။ သူက ကေလးေတြကို ေျမာင္းျမ၊ သိလႅာကို ေခၚသြားတယ္။ သိလႅာေရာက္သြားေတာ့ သူတို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကို ပညာေရးေကာင္းေအာင္ ဆိုၿပီးေတာ့ ေဘာ္ဒါေက်ာင္းမွာ သြားထားတာ။ အဲဒီမွာ သူမ်ားေတြ ျပန္ေျပာျပတာ ေတာ္ေတာ္ ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းတယ္။
အငယ္ေကာင္က ကေလးကိုး။
ေက်ာင္းမွာ သူမ်ား စကတ္ေတြ၊ ထဘီေတြ လႊင့္က်ျပဳတ္က်ရင္ ေကာက္ေကာက္ေပးေတာ့ သူ႔ကို သူမ်ားေတြက သနားလို႔ ပိုက္ဆံ ၂ ျပား၊ ၃ ျပားေပးရင္ ဒါကို မုန္႔ေျပးေျပး ဝယ္စားတယ္။
ေမာင္ႏွမေတြ ဟင္းေတြဘာေတြ ငတ္တယ္။
သူ႔ေမာင္ေလးကို သူ႔အစ္မက ... “ေဒးေဒး” လို႔ပဲ ေခၚတယ္။
“ေဒးေဒး လာ။ တို႔ ဟင္းမစားရဘူး။ ပုရစ္သြားတူးမယ္”
ေမာင္ႏွစ္မ ႏွစ္ေယာက္ ပုရစ္သြားတူးတာေပါ့။
သူ႔အစ္မက တူးလို႔ရရင္ သူ႔ေမာင္ေလးကို ေပးလိုက္။ သူ႔ေမာင္ေလးက ပုရစ္ကိုက္လို႔ လႊတ္လိုက္။ ပုရစ္ကိုက္လို႔ လႊတ္ရမလားဆိုၿပီး သူ႔ေမာင္ကို ႐ိုက္။ ဟိုေကာင္ကလည္း ငိုတယ္။ ေနာက္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး ဆိုၿပီး ေအာ္ေအာ္ၿပီး ငိုတယ္။ သူ႔ေမာင္ကို႐ုိက္ၿပီး သူ႔အမကလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္။ ဒီပုရစ္ကို ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ မတူးေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး ငိုတယ္။
သူမ်ားအိမ္ေတြ ဘုရားရွိခိုးဖိတ္ရင္ သူ႔ေမာင္ေလးက သြားတယ္။ အိမ္ရွင္ေတြက ဝက္သားေကြၽးတာကိုး။ သူ စားၿပီးလို႔ ဝသြားေတာ့ သူ႔အစ္မအတြက္ သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာ ႀကီးႀကီးတတံုး ငံုလာခဲ့တယ္။ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ...
“ေရာ့ နင္စားဖို႔ဝက္သား။ ငါ ျပန္ငံုလာခဲ့တယ္”
သူ႔ အမကလည္း စားတာပဲ။ အဲဒီလိုေတာင္ ျဖစ္တာ။ ဒုကၡဘယ္ေလာက္ေရာက္တယ္ဆိုတာ။ အဖိုး ျပန္ၾကားေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဒီသတင္းၾကားေတာ့ အေဖဘက္က အမ်ဳိးေတြေရာ၊ အေမဘက္က အမ်ဳိးေတြေရာ လိုက္သြားတာ တေယာက္မွ အာမခံေပးလို႔ မရဘူး။
အဲဒီမွာ တႏွစ္ၾကာတယ္။ ပညာေတာ့ သင္ရတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ လက္နက္ခ်သြားတဲ့ ခ႐ုိင္အတြင္းေရးမွဴး ေစာအယ္ေကာ္က အာမသြားခံေပးတယ္။ ကေလးေတြကို သူ အာမခံၿပီး ေခၚလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ အဖိုးအဖြားေတြဆီပို႔ေပးတယ္။
အဖိုးမွာ နာရီ ေကာင္းေကာင္းတလံုးရွိတယ္။ အဲဒီနာရီကို ေစာအယ္ေကာ္ဆီကို ပို႔ခိုင္းလိုက္တယ္။ သူက အဖိုးဆီကို လူလႊတ္ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြကို သူ အာမခံေပးလို႔ လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီ။ အခု သူ႔အဖိုးအဖြားဆီမွာ အဲဒါ အဖိုးက ဘာမွာဦးမလဲလို႔ သူက ေမးတယ္တဲ့။
အဖိုးက ဒီလို လက္နက္ခ် အညံ့ခံတဲ့ေကာင္ေတြကို ႀကိဳက္မွ မႀကိဳက္တာ။
“ေဟ့ေကာင္ ျပန္ေျပာလိုက္။ ငါ ဘယ္ေတာ့မွ ေက်းဇူးမတင္ဘူးလို႔”
ေနာက္ပိုင္း ဘာသံမွလည္း မၾကားရေတာ့ဘူး။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။
No comments:
Post a Comment