အျမင္က်ယ္က်ယ္ ၾကည့္ေလ့ရွိေသာသူတုိ႔သည္ ေက်ာင္းသားဆုိသည္မွာ အတန္းစာက်က္၍ စာေမးပြဲေအာင္ရုံမွ် ဟူေသာ အမ်ားအယူအဆ တိမ္းျခင္းအျဖစ္ကုိ သိရွိၾကေလၿပီ။ ထုိအယူအဆကား ေခတ္ေအာက္က်သည့္ အယူအဆမွ်သာ ျဖစ္ေပသည္။
ပညာေရးကုိ ကၽြမ္းက်င္ေသာ ကမၻာ့ပညာရွိတုိ႔သည္ ေလာကေရး ၊ ဓမၼေရး ျပႆနာအရပ္ရပ္တုိ႔ကုိ စိစစ္ေဝဖန္ ေျဖရွင္းတတ္ေသာပညာမွ စာအုတ္ေပစာကုိ အံ၍ရေသာ အမွတ္သညာ ႏွစ္ရပ္ကုိ ခြဲျခားထားေလသည္။ စာေမးပြဲကုိေအာင္ျမင္သူသည္ ေလာကစစ္ပြဲတြင္လည္း ေအာင္ျမင္ႏုိင္သည့္ အရည္အခ်င္းရွိသည္ဟု မုခ်ဆက္ဆက္ မဆုိသာေခ်။ ဤသုိ႔လွ်င္ စာေမးပြဲအေၾကာင္းသနစ္ကုိ ေဖာ္ထုတ္လာၾကသည္။
An Examination of Examination စာေမးပြဲမ်ား၏ အက်ဳိး-အျပစ္ စစ္ေဆးခ်က္ဆုိေသာ စာအုပ္တြင္ ဤအခ်က္ကုိ ရွင္းလင္းျပထားေပ၏။ စာေမးပြဲတစ္ခု၏ အေျဖစာရြက္မ်ားကုိ စာစစ္သူ အမ်ဳိးမ်ဳိးစစ္ေဆးရာ အေျဖတစ္ခုတည္းကုိပင္ အမွတ္ေပးပုံခ်င္းမတူသည္ကုိ ေတြ႔ရေပသည္။ တစ္ဖန္ စာစစ္သူတစ္တည္း ၎တစ္ႏွစ္က ဖ်က္ခဲ့ေသာအေျဖကုိ ေနာက္ထပ္ စစ္ေဆးေသာအခါ ပထမ အမွတ္ေပးပုံႏွင့္ ေနာက္တစ္ခါ အမွတ္ေပးပုံခ်င္း ကြာျခားသည္ကုိ ေတြ႔ရေလသည္။ ကမၻာေက်ာ္ ျပဇာတ္ေရးဆရာ ဘားနတ္ေရွာကလည္း ထိပ္က်ေသာ ေက်ာင္းသားသည္ ေလာကတြင္ ေအာက္ဆုံးထစ္ေရာက္တတ္သည္ဟု မိန္႔ဆုိဖူး၏။
ဤတြင္ ကမၻာေက်ာ္စာေရးဆရာ၏ အေရးအသားကုိ ၎ေရးသားသျဖင့္ ယုံၾကည္ရမည္ဟု မဆုိလုိ။ သုိ႔ရာတြင္ ၎ကား အေၾကာင္းမဲ့ မေရးသားရာ။ ယင္းသုိ႔ျဖစ္ရကား ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔သည္ ကမာၻရာဇဝင္သာမက အေထာက္အထားမ်ားကုိ ၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ ကမာၻထိပ္တန္းက်ေရာက္ေသာပုဂၢိဳလ္တုိ႔သည္ စာေမးပြဲမ်ားတြင္ ထိပ္တန္းက်သူခ်ည္း မဟုတ္ေပ။
ဥပမာ အနည္းငယ္ထုတ္ျပရေသာ္ ယခုေခတ္ ထိပ္တန္းသမားမ်ားတြင္ ဟစ္တလာ၊ မူဆုိလုိနီသည္ ေက်ာင္းမွပင္ ေကာင္းစြာမေနခဲ့ၾကရေပ။ မဟတၱမဂႏၵီသည္လည္း ေကာလိပ္ေက်ာင္းတြင္ ေရာက္ဖူး႐ုံမွ်သာရွိ၍ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ေနစဥ္အခါက ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ မရွိေခ်။ ပ႑စ္ ဂ်ဝါဟာလာေန႐ူးသည္လည္း အဂၤလန္ျပည္ရွိ နာမည္ေက်ာ္ေက်ာင္းႏွင့္ တကၠသုိလ္တုိ႔မွ ေအာင္ျမင္လင့္ကစား ေက်ာင္းသားအျဖစ္ မ်ားစြာမထူးခၽြန္လွေခ်။ ဘီေအ ဂုဏ္ထူးတန္းတြင္ ဒုတိယတန္းမွ်သာ ရေလသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ထုိအခါက ၎အထက္ ပထမရခဲ့သူတစ္ဦးမွာ ရန္ကုန္တြင္ ပါေမာကၡတစ္ဦးအျဖစ္ ၎ကဲ့သုိ႔ ေက်ာ္ၾကားျခင္းမရွိေခ်။ အဂၤလိပ္စာေရးဆရာႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဝုိးလ္စမစ္၊ ဆာဝါလတာစေကာ့ စေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာလည္း ေက်ာင္းေနစဥ္က ထူးခၽြန္ျခင္း မရွိေပ။
ဆာဝါလတာစေကာ့မွာမူ လူ႔ငႏြား ဟုပင္ ဆရာ၏ အေဝဖန္ခံရေလသည္။ ဤကား ဥဒါဟ႐ုဏ္ကုိ အက်ဥ္းမွ် သ႐ုပ္ေပၚေအာင္ ျပလုိက္ျခင္းေပတည္း။ ဤသုိ႔ျဖစ္ရျခင္း၏ အေၾကာင္းအရင္းကုိစစ္ရလွ်င္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ တန္ဖုိးကုိ မည္မွ်ရွိသည္ဟုခ်ိန္ဆရန္ သတ္မွတ္ထားေသာနည္းလမ္း မရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
စင္စစ္ေသာ္ကား ေက်ာင္းတြင္ တစ္ခါမွ်မေနဖူး၍ စာတစ္လုံးမွ် မသင္ဖူးသူပင္ ပညာရွိျဖစ္ႏုိင္၏။ ဤကားျဖစ္ႏုိင္သည့္အေၾကာင္းကုိ ကၽြႏု္ပ္ဆုိျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ယခု ကမၻာေပၚရွိသည့္ စာအုပ္အားလုံးသည္ အရင္းစစ္လွ်င္ ေလာကအေၾကာင္းကုိ အမ်ဳိးမ်ဳိးမွတ္သားခ်က္မ်ားသာျဖစ္ေပသည္။ ထုိမွတ္သားခ်က္မ်ားကုိ ေရးသူမ်ား၏ အာေဘာ္၊ ၎တုိ႔ေရးရာ ေဒသ၊ ေရးသည့္အခ်ိန္ကာလ စသည္တုိ႔ကုိၾကည့္၍ ေဝဖန္ၿပီးလွ်င္ ေလာကအလုပ္ဝတၱရားတြင္ သုံးစြဲတတ္မွသာ စာတတ္အမွန္ျဖစ္ေပသည္။
အကယ္၍ စာမတတ္သူသည္ ေလာကအမွတ္သားေကာင္းမြန္၍ ေနရာခ်တတ္ပါလွ်င္ စာတတ္ေနရန္ မလုိေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ မူဆုိလုိနီက ၎၏အတၳဳပၸတၱိတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ဖတ္ခဲ့ေသာ အႀကီးဆုံးေသာစာအုပ္ကား၊ ကၽြႏ္ုပ္ေနခဲ့ေသာ ေလာကႀကီးပင္တည္းဟု ေရးထား၏။ ထုိကဲ့သုိ႔ စာအုပ္စာေပမွ ေက်ာ္လြန္ေသာပညာကုိ အဘယ္သုိ႔ရအံ့နည္း။
ထုိပညာစစ္ကုိရရန္ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေတာေျပာဆုိ ေဆြးေႏြးလုပ္ကုိင္လုိေသာစိတ္ ေမြးရန္လုိ၏။ ဤအခ်က္ကုိ ပညာေရးကၽြမ္းက်င္သူ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔က (Academic Freedom) ပညာသင္ၾကားေရး လြတ္လပ္ခြင့္ဟု ေခၚၾက၏။ ဤအခ်က္ကား ကမၻာ့ရာဇဝင္ကုိ တစ္မ်ဳိးတစ္မည္ ေျပာင္းလြဲေစသည့္ ရီေနဆန္ ႏွင့္ ရီေဖာင္ေမးရွင္း ေခၚ ေခတ္သစ္ဝါဒ ေလာကဓာတ္ပညာ ျပန္႔ပြားရာ အေၾကာင္းအရင္းတည္း။ ဤအခ်က္ကား ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔၏ ေဂါတမ ဘုရားသခင္ ေဟာၾကားေသာ ကာလမသုတၱန္ သေဘာအရပင္တည္း။
ထုိ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေတာ ေျပာဆုိ ေဆြးေႏြးလုပ္ကုိင္လုိေသာ စိတ္ရွိရမည္ဆုိရာတြင္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔သည္ မိမိထင္ရာ ေတြးေတာေျပာဆုိ လုပ္ကုိင္ျခင္းမဟုတ္ေပ။ ေလာကရွိ လူအေပါင္းတုိ႔သည္ ေရတြင္းတစ္တြင္းရွိ ဖားသူငယ္ကဲ့သုိ႔ ေန၍မျဖစ္ေပ။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ကူးလူးဆက္ဆံရေလသည္။ ယခုေခတ္အခါတြင္ ဤသုိ႔ကူးလူးဆက္ဆံျခင္းမွာ ပုိမုိ၍ပင္ က်ယ္ျပန္႔လာေလသည္။ ယခု အတုိင္းတုိင္း အျပည္ျပည္တြင္ ၾကံဳေတြ႔ေနရေသာ ရွားပါးေရးေခတ္သည္ ထုိဥပေဒကုိ လြန္ဆန္၍ ကုိယ္ဘက္ ကုိယ့္သေဘာကုိသာျမင္ေသာ ဝါဒေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ကမာၻစစ္ႀကီး၏ ပဲ့တင္သံျဖစ္ေလသည္။
ထုိသုိ႔ျဖစ္ရာ လူတုိင္းလူတုိင္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အေပါင္းအသင္း သမဂၢရွိမွသာ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ အယူအဆ အမွတ္အသားတုိ႔ကုိ ေတြ႔ျမင္သိရွိရ၍ ပုိမုိ အျမင္က်ယ္လာႏုိင္သည္။ သုိ႔အျမင္က်ယ္မွ တစ္ဦးကုိတစ္ဦး အနာခံတတ္ျခင္း၊ ေစာင္မ ကူညီျခင္း၊ အေျပာအဆုိ အေနအထုိင္ ျပဳျပင္လာျခင္း စသည္ျဖင့္ ေလာက၌ လူလုပ္တတ္သည့္ အရည္အခ်င္းမ်ား ရႏုိင္ေလသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိကူးလူးဆက္ဆံေရး အျမင္သန္ေအာင္ ေက်ာင္းမ်ား၊ တကၠသုိလ္မ်ားတြင္ ေက်ာင္းအိပ္၊ ေက်ာင္းစား ထားျခင္း၊ အသင္းအပင္းမ်ား ေထာင္ျခင္း စသည္တုိ႔ ျပဳလုပ္ၾကရေလသည္။ သုိ႔ရာတြင္ အေပါင္းအသင္းသမဂၢ အတြက္ ျပဳလုပ္ရာတြင္ လြတ္လပ္စြာ မေျပာရ၊ မဆုိရ၊ မလုပ္ရ၊ မေဆြးေႏြးရလွ်င္ မ်က္စိပိတ္ထားသည္ႏွင့္ တူျပန္သည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ ႏွစ္ဖက္ႏွစ္ခ်က္စုံမွ ပညာေရးအစစ္ မည္ေလသည္။
တစ္ဖန္ ယေန႔ျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ နက္ျဖန္ ျပည္ႀကီးသားမ်ားျဖစ္ၾက၏ဟု ဆုိ႐ုိးစကားရွိ၏။ သုိ႔ျဖစ္ရာ ျပည္ႀကီးသားတုိ႔၏ အဂၤါလကၡဏာတုိ႔ႏွင့္ညီေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္နည္း၊ မိမိအခြင့္အေရးအတြက္ တုိက္ခုိက္နည္း၊ စကားေျပာနည္း၊ စည္းကမ္းေသဝပ္နည္း၊ ကုိယ္လက္က်န္းမာေရး စသည္ျဖင့္ နည္းမ်ဳိးစုံေအာင္ အသင္းအပင္းမ်ား၊ ကစားနည္းမ်ားကုိ ထြင္ၾက၏။ ဤသုိ႔မွ်မက ယခုအခါ တစ္ႏုိင္ငံႏွင့္တစ္ႏုိင္ငံမွာ ခြဲစိတ္၍မျဖစ္ႏိုင္။ တ႐ုတ္ျပည္၊ စပိန္ျပည္၊ ပါလက္စတုိင္းျပည္တြင္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ဤတုိင္းျပည္ကုိလည္းေကာင္း၊ ကမၻာ့ယဥ္ေက်းျခင္းကုိလည္းေကာင္း၊ မည္သုိ႔မည္ပုံ ထိခုိက္မည္ဟု သိႏုိင္ေအာင္ ကမာၻအေျခအေနကုိ မိမိရရ သိရန္လုိ၏။
ဤသည္ကုိကား အၾကမ္းမွ် ေက်ာင္းသားမ်ားျပဳလုပ္ရမည့္ ဝတၱရားမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကမာၻရွိ ေက်ာင္းသားအေပါင္းတုိ႔သည္ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္၍ စစ္မက္တားျမစ္ေရး၊ အလုပ္လက္မဲ့ပေပ်ာက္ေရး၊ အေၾကာင္းစနစ္မ်ား ရွာေဖြေနၾက၏၊ အေျခမထူးျခားလွေသာ စပိန္ျပည္ ႏွင့္ တ႐ုတ္ျပည္တုိ႔တြင္ ေက်ာင္းသားတုိ႔မွာ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ တုိက္ခုိက္ေနၾကရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္ႏွင့္အခါအေလ်ာက္လည္း ေက်ာင္းသား၏ ဝတၱရားလည္း ကြဲလာ၏။ ဤျပဆုိၿပီးေသာ ေက်ာင္းသားဝတၱရားအားလုံးကုိ သိျမင္သည္ႏွင့္အညီ ေနာင္ေသာ္ ဗမာျပည္ကုိ ဖန္တီးမည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ယခုအခါ လူမ်ားကဲ့သုိ႔ မညီမညြတ္၊ မလုပ္တက္မကုိင္တက္ မကုိင္တတ္မျဖစ္ရေအာင္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔သည္ ယခုအခါ ႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢအသင္းႀကီးကုိ အထင္အရွား တည္ေထာင္ထား၏။
ထုိအသင္းသုိ႔ ဝင္ေရာက္ အားေပးရန္မွာ ေက်ာင္းသားတုိင္း၊ တုိင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ရွိေသာသူတုိင္းတုိ႔၏ တာဝန္ဝတၱရားပင္တည္း။ ။
(ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေက်ာင္းသားဘဝတြင္ ေရးသားခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါး)
ဒီလႈိင္းစာေစာင္ အတြဲ ၁၊ အမွတ္ ၁၃ အဂၤါေန႔ ၁၀- ၄- ၂၀၁၂ တြင္ပါေသာ ေဆာင္းပါးအား ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
No comments:
Post a Comment