ထိန္လင္း
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္၊ ခံယူခ်က္ေတြဟာ သူ႔ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို ၾကည့္ၿပီးသိႏိုင္သလို သူေျပာတဲ့ စကားရပ္ေတြမွာလည္း အဲဒီလို ရပ္တည္ခ်က္ေတြ ခံယူခ်က္ေတြ ပါဝင္ေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ေျပာစကားေတြထဲမွာ တခ်ဳိ႕ေသာ ထင္ရွားတဲ့ပုဂၢဳိလ္မ်ားရဲ႕စကားရပ္ေတြက သမိုင္းတြင္ၿပီး က်န္ရစ္ေလာက္ေအာင္ကို အရွိန္အဝါ ရွိလွပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းလည္း ပါဝင္ပါတယ္။
ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္က “လူတစ္ေယာက္ရဲ႕တန္ဖိုးဟာ သူျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးက သူ႔ပခုံးေပၚ တင္ေပးလိုက္တဲ့ သမိုင္းတာဝန္ကို သူ ဘယ္ေလာက္သယ္ပိုးထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္နဲ႔ တိုင္းတာရမွာပဲ” လို႔ ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီစကားဟာ သူ႔အေၾကာင္းေျပာတိုင္း ထည့္ေျပာေလ့ရွိတဲ့ ကိုးကားစရာစကားရပ္ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ကို ေခတ္အဆက္ဆက္ သယ္ေဆာင္ျခင္းခံရတဲ့ စကားရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကလည္း ဆရာ့ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စတဲ့ ႀကိဳးပမ္းရပ္တည္မႈေတြေၾကာင့္ သူ႔စကားက ပိုၿပီး ေလးနက္လာတာလို႔ ယူဆရပါတယ္။
ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္တဲ့အခါ ဆရာက လူကိုယ္တိုင္ လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သလို စာေပနဲ႔လည္း တာဝန္ေက်ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ လင္းယုန္ဂ်ာနယ္ကေန သူ႔ရဲ႕အျမင္ေတြကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေရးသားခဲ့ၿပီး အစိုးရကိုပါ ေဝဖန္ခဲ့ပါတယ္။ ဖဆပလ အစိုးရအေနနဲ႔ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥ လုပ္ေဆာင္တဲ့ေနရာမွာ အထက္စီးကေန မေနဖို႔ ဆရာက တိုက္တြန္းခဲ့ပါတယ္။
၁၉၅၇ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၆ ရက္ေန႔ထုတ္ လင္းယုန္ဂ်ာနယ္ အုပ္တြဲ (၁)၊ အမွတ္ (၄)မွာ
“ယခုကဲ့သို႔ တုိင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ဳိး၏ သာယာဝေျပာေရးအတြက္ မရွိမျဖစ္ေသာ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးတြင္မွ ‘ထြက္ၿပီးသည့္ဆင္စြယ္ ဝင္တယ္လို႔ မရွိ’ဟူေသာ စကားအရ ‘ရာဇအိေႁႏၵ’ကို ငဲ့လြန္းေနပါမူ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ နီးလ်က္ ေဝးေနၾကရမည္ပင္ ျဖစ္ေလသည္” လို႔ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီကာလမွာ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းဦးေဆာင္တဲ့ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ႀကီးက ‘သူမနာ ကိုယ္မနာ သင္ပုန္းေျခေရးမူ’ ကို ကိုင္စြဲသင့္တယ္လို႔ အဆိုျပဳထားၿပီး ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကလည္း အဲဒီ အခ်က္ကို ၂ ဖက္စလံုးက စဥ္းစားသင့္တဲ့အေၾကာင္း ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ အစိုးရက တခ်ိန္လံုးအသံုးျပဳခဲ့တဲ့ သူပုန္က လက္နက္ခ်ေရး လမ္းစဥ္အေပၚမွာလည္း “‘လက္နက္ခ်၍ ဝင္လာခဲ့ၾကပါ’ ဟူေသာ ဖိတ္ေခၚခ်က္ကို သူပုန္မ်ားက ယံုယံုၾကည္ၾကည္ႏွင့္ လက္ခံၾကပါမည္လား၊ ေခါင္းေအးေအးႏွင့္ စဥ္းစားပါ” လို႔ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ ဖဆပလဝန္ႀကီးတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ သခင္ခ်စ္ေမာင္ရဲ႕ စကားနဲ႔ပတ္သက္လို႔လည္း အခုလို ေဝဖန္ထားပါတယ္။
“ဝန္ႀကီး သခင္ခ်စ္ေမာင္၏ စကားအရ ‘အစိုးရအေနနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုခ်င္တဲ့ေနရာမွာ တျခားသူေတြထက္ ပိုရင္သာ ပိုရမယ္ မေလ်ာ့ပါဘူး’ ဟူေသာအခ်က္သည္ တကယ့္မွန္ကန္ေသာ သစၥာတရားသာ ျဖစ္ပါက ျပည္တြင္းစစ္ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားအၾကားတြင္ ၉ ႏွစ္ေက်ာ္ ၁ဝ ႏွစ္နီးပါးမွ် အလူးအလွိမ့္ခံခဲ့ၾကရေသာ၊ ယခုတိုင္ မ႐ႈမလွခံေနၾကရဆဲျဖစ္ေသာ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူအားလံုး၏အက်ဳိးအတြက္ မိမိတို႔အစိုးရအဖြဲ႔၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မေျပာင္းလြဲႏိုင္စရာ မရွိေပ”
တိုင္းျပည္တစ္ခုရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ တည္ၿငိမ္ေရးေတြကို ထိန္းသိမ္းဖို႔တာဝန္ဟာ သက္ဆိုင္ရာတိုင္းျပည္မွာ ေနထိုင္သူ ျပည္သူျပည္သား အားလံုးမွာရွိတယ္လို႔ အၾကမ္းဖ်င္းေျပာႏိုင္ေပမယ့္ တကယ္တမ္း တာဝန္အရွိဆံုးနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္စြမ္းအရွိဆံုးက အစိုးရ အာဏာပိုင္အဖြဲ႔အစည္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအယူအဆမ်ဳိးကို ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္က ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁ ရက္ေန႔ထုတ္ လင္းယုန္ဂ်ာနယ္ရဲ႕ ေခါင္းႀကီးမွာ ‘ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတံခါးကို ဖြင့္ေလာ့’ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ အခုလို ေရးသားခဲ့ပါတယ္။
“ယေန႔ ျပည္ေထာင္စုသမၼတ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္၌ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရႏွင့္ သစၥာခံ လက္နက္ကိုင္တပ္မ်ားက တဖက္၊ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ားႏွင့္ လူမ်ဳိးစု အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ လက္နက္ကိုင္တပ္မ်ားက တဖက္ စစ္မက္ယွဥ္ၿပိဳင္ တိုက္ခိုက္လ်က္ရွိၾကသည္မွာ ၁ဝ ႏွစ္အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ေပၿပီ။ ဤသို႔ ၁ဝ ႏွစ္နီးပါးမွ် ျဖစ္ပြားလ်က္ရွိေသာ ျပည္တြင္း စစ္မက္အေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ တိုင္းျပည္၏ ၿငိမ္သက္မႈႏွင့္ လံုျခံဳမႈတို႔အတြက္ ႀကီးစြာေသာတာဝန္ကို ခံယူထားရေသာ ဖဆပလ အဖြဲ႔သည္လည္း တာဝန္မရွိဟု ေျပာႏိုင္လိမ့္မည္ ထင္ပါသေလာ။ သားသမီးမေကာင္း မိဘေခါင္းဆိုေသာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈစကားပံုရွိသည့္အတိုင္း တိုင္းျပည္၌ မေကာင္းသမွ်တို႔သည္လည္း ႏိုင္ငံေရးအာဏာကို ႀကိဳးကိုင္ထားေသာ ဖဆပလ အဖြဲ႔၌ တာဝန္ရွိသေလာက္ ရွိေပသည္။ မိမိတာဝန္ကို သိေသာ မည္သည့္ အာဏာလက္ရွိ ႏိုင္ငံေရးပါတီအဖြဲ႔အစည္းမဆို မိမိတို႔၏တာဝန္ကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ထမ္းေဆာင္ ခံယူၾကရမည္သာ ျဖစ္ေပသည္။
ယခုအခါတြင္ တိုင္းျပည္၏ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ လံုၿခံဳေရးအတြက္ ၉ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ၁ဝ ႏွစ္နီးပါးခန္႔မွ် လက္နက္အားကိုး ဝါဒျဖင့္ ထိန္းသိမ္းရယူရာ၌ ေအာင္ျမင္ျခင္းမရွိခဲ့ေသာ ဖဆပလအဖြဲ႔သည္ ႏိုင္ငံေရးအရ နည္းလမ္းမ်ား ပြင့္လာျပန္ေသာအခါ၌လည္း ထိန္းသိမ္းရယူျခင္းျပဳရန္ တင္းတင္းမာမာ ျပဳလုပ္ေနျပန္ေပသည္။ ဤသို႔ ျပဳလုပ္ေနျခင္းအား နားမလည္ႏိုင္စရာ ျဖစ္ေနေပသည္”
ဒီသံုးသပ္ခ်က္ေတြ တိုက္တြန္းခ်က္ေတြကို ၾကည့္ရင္ ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ရပ္တည္ခ်က္ေတြအေၾကာင္း ခန္႔မွန္းႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။
ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္က သူကြယ္လြန္ရင္ မီးသၿဂႋဳဟ္ပစ္လိုက္ဖို႔ သားျဖစ္သူကို မွာသြားတဲ့အေၾကာင္း၊ သူ႔စာေတြကို အုတ္ဂူထက္ အမွတ္တရျဖစ္မယ့္အေၾကာင္း၊ ျပည္သူ႔ဘက္က ရပ္ၿပီး ျပည္သူ႔အက်ဳိးျပဳစာေတြ ေရးသားျပဳစုသြားခဲ့သူတစ္ဦးအတြက္ အုတ္ဂူမလိုပါဘူး။ သူ႔စာေတြက ျပည္သူရဲ႕ ႏွလံုးအိမ္ထဲမွာ အုတ္ဂူအျဖစ္ တည္ရွိေနပါလိမ့္မယ္လို႔ ဆရာပါရဂူက ေရးသားဖူးပါတယ္။ ဆရာ့ကို ဂူသြင္းျမႇဳပ္ႏွံခဲ့တဲ့ေနရာျဖစ္တဲ့ ႀကံေတာသုသာန္ႀကီးတစ္ခုလံုးကိုလည္း လက္ရွိ စစ္အစိုးရလက္ထက္မွာ ဖ်က္ဆီးပ်က္လိုက္ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္လည္း သူ႔အေၾကာင္း သူ႔စာေပေတြကေတာ့ လံုးဝ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ကြယ္လြန္သူ သတင္းစာဆရာ စာေရးဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာကလည္း ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕ စာေပေတြကို ျပန္လည္ပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝေစခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ‘ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ဋီကာ’ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေရးသားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးအစဥ္အလာ၊ သမိုင္းအစဥ္အလာ ႀကီးမားခဲ့သူေတြရဲ႕ စာေပေတြကို ဝိုင္းဝန္း ထိန္းသိမ္းေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါမွသာ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းတဲ့အခါ တိုင္းျပည္အတြက္ ဂုဏ္ျပဳထိုက္သူကို ဂုဏ္ျပဳႏိုင္မယ္ မဟုတ္ပါလား။ ။
၁ဝ၊ ၁၁၊ ၂ဝဝ၈
No comments:
Post a Comment