ညေန ေနရီဆည္းဆာတြင္ ပင္လယ္ေလကလည္း တသုန္သုန္ျမဴး၊ လႈိင္းကေလးမ်ားကလည္း ျမဴးေနခ်ိန္မွာ မိသားစုကို လြမ္းရွာၾကပါသည္။ ေအာက္ေျခထုအခ်ဳိ႕ဝါဒါမ်ားခမ်ာမွာ ေျဖမဆည္ႏိုင္၊ လြမ္းမ်က္ရည္ ၿဖိဳင္ပါေတာ့ သည္။ က်ေနာ္တို႔တေတြကေတာ့ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးကို ဘယ္အခ်ဳိးႏွင့္ဝင္ရမလဲဆိုတာ ေနာေၾကၾကပါသည္။တကယ္ကလည္း က်ေနာ္တို႔က ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ စည္း႐ံုးတာမဟုတ္ပါ။ လူမႈေရးအရ တကယ္ စာနာပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္၊ ကိုယ့္ခံယူခ်က္၊ ကိုယ့္လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေၾကာင့္ ကၽြန္းေရာက္လာလည္း ဘာမွ မႈၾကသူမ်ားမဟုတ္ပါ။ သူတို႔အမႈထမ္းေတြ ခမ်ာမွာေတာ့ တာဝန္အရ လာၾကရတာ၊ သြားေရာက္ရမယ့္ေနရာကို စခန္းတေနရာဆိုၿပီး အမွန္အတိုင္းလည္း မေျပာ။ အထူးအခြင့္အေရးမ်ားလည္း တစိုးတစိမွ မခံစားရ။ ေရာက္မယ့္ေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ ကၽြန္းမွာအတူတူ။ သူတို႔ရဲ႕ အပူေတြက ထုထည္ မေသးလွ။ အလြန္အမင္း သနားဖြယ္ေကာင္းလွသည့္ဘဝ ျဖစ္ပါသည္။
ေအာက္ေျခထု ဝါဒါရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေရး အင္မတန္ ေကာင္းလာပါသည္။ လသာေသာရက္မ်ားတြင္ အိုနာဆစ္ သေဘၤာပ်က္ႀကီးေဘးနားက ေသာင္ခံမွာထြက္ၿပီး အနားယူၾက၊ လူႀကီးပိုင္း ေလထီးဗိုလ္အုန္းေမာင္ တို႔၊ ဆရာ ရာဂ်န္တို႔၊ ဆရာ ဗန္းေမာ္တို႔၊ ဆရာ ဦးျမသန္းတင့္တို႔ကလည္း ေလညင္းခံ၊ လမ္းေလွ်ာက္ၾက၊ ကိုေတဇတို႔ အႏုပညာသမားေတြ ကလည္း တေယာသံ ညႇင္းညႇင္းသြဲ႔သြဲ႔နဲ႔ လြမ္းခ်င္းေတြနဲ႔ ႏြဲ႔ေနၾကပါသည္။
ကမ္းစပ္ ဝါဒါကင္းတဲေလးထဲတြင္ တာဝန္က် ဝါဒါေလးကလည္း တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ပင္ ရွိပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ကို ဘာမွေျပာဆိုုဟန္႔တားမႈ မျပဳပါ။ ကၽြန္းေပၚေရာက္စက မနက္ ၆ နာရီ ေထာင္ဖြင့္၊ ညေန ၆ နာရီ ေထာင္ပိတ္၊ အခုလည္း ညေန ၆ နာရီ တရားဝင္ ပိတ္ပါသည္။ မလြယ္ေပါက္ကေန ကမ္းေျခေသာင္ခံုကို အလွ်ဳိလွ်ဳိေရာက္လာၿပီး လြတ္လပ္မႈ၏ အရသာကို ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ခံယူေနၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ည ၉ နာရီ၊ ၁၀ နာရီက်မွ မလြယ္ေပါက္ကပဲ အေဆာင္ထဲ ျပန္ဝင္အိပ္ၾကပါသည္။
ကၽြန္းေပၚေရာက္ၿပီး ၆၉ မိုးကုန္ခါနီး ေအာက္တိုဘာလတြင္ အေရွ႕ဘက္မွ မုန္တိုင္းက်လာပါသည္။ မုန္တိုင္းမွာ အေတာ္ျပင္းပါသည္။ အိုနာဆစ္သေဘၤာႀကီးအား လိႈင္းလံုးႀကီးမ်ား ဝင္ၿပီး ေျပး႐ိုက္လိုက္သည္မွာ သေဘၤာ လင္းယဥ္တိုင္ႏွင့္ ကရိန္းတိုင္ကိုပင္ လႈိင္းၫြန္႔က ေက်ာ္ေက်ာ္သြားပါသည္။ မုန္တိုင္းမွာ ၁၀ ရက္ေလာက္ ၾကာမည္ ထင္ပါသည္။ အိုနာဆစ္သေဘၤာႀကီး၏ ေဘးသံျပားႀကီးတျခမ္းမွာ လႈိင္း႐ိုက္ၿပီး ပင္လယ္ထဲ ျပဳတ္က်သြားပါသည္။ အစအန အရိပ္အေယာင္ပင္ မေတြ႔ေတာ့ပါ။
ေတာ္လွန္တဲ့ဘဝဆိုတာ
မုန္တိုင္းစဲၿပီး ေနာက္တေန႔မနက္တြင္ ဖထီး မန္းေအာင္ၾကည္က က်ေနာ့္အားအေဖာ္ေခၚ၍ အျပင္ကို ထြက္လာခဲ့ပါသည္။ အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခ ေဘာလံုးကြင္းေဘးရွိ ၁၀ ေပပတ္လည္ခန္႔ရွိမည့္ ကြန္ကရစ္ အေဆာက္အဦပ်က္ကေလးတခု ရွိပါသည္။ အေပၚသို႔ ဖထီး မန္းေအာင္ၾကည္ ဦးေဆာင္တက္သြားပါသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္အား လွမ္းေမွ်ာ္အကဲခတ္ၿပီး ေနာက္ လူသူအရိပ္အေယာင္ ကင္းရွင္းမွ ျပန္ထိုင္လိုက္ၿပီး ထူးဆန္းေသာစကားကို ေျပာလာပါသည္။“က်ေနာ္တို႔ဟာ ရန္သူ႔လက္ထဲမွာ ဒီလိုေနသြားလို႔ မျဖစ္ဘူး။ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မယ့္နည္းလမ္းေတြကို ရွာၾကံရမယ္။ ရန္သူ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့အခ်ိန္၊ မေမွ်ာ္လင္တဲ့ေနရာ၊ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့တိုက္ပြဲကို တိုက္ရမယ္။ အခု ေထာင္ဝါဒါေတြဟာ အေတာ္ေလး သတိေပါ့ေလ်ာ့ေနတယ္။ အခုေန ေလွတစင္းကို လွ်ဳိ႕လွ်ဳိ႕ဝွက္ဝွက္နဲ႔ တည္ေဆာက္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီကၽြန္းက ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားႏိုင္တယ္။ အခုလာမယ့္ ဒီဇင္ဘာ၊ ဇန္နဝါရီ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလေတြဟာ ပင္လယ္မွာ လိႈင္း၊ ေလ အင္မတန္ၿငိမ္သက္တယ္။ အေရွ႕ေျမာက္ေလခိုၿပီး ကန္႔လန္ျဖတ္ ရြက္တိုက္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚကမ္းေျခကို ေရာက္သြားမွာ ျဖစ္တယ္။ ကမ္းေျခေရာက္ရင္ ဟိုမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြခ်ည္းပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ဆက္ၿပီးဆင္ႏႊဲသြားႏိုင္မယ္။ ရန္သူ႔လက္ထဲမွာ ဒီလိုငံု႔ခံၿပီး ေနသြားလို႔ မျဖစ္ဘူး”
က်ေနာ္ ဖထီး မန္းေအာင္ၾကည္မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစိုက္အကဲခတ္ ေလ့လာေနပါသည္။ ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္ မ်က္ႏွာမွာ အေတာ့္ကို ထက္သန္တက္ႂကြေနပါသည္။ က်ေနာ္ သူ႔ကို ေမးခြန္းတခု ထုတ္လိုက္ပါသည္။
“ဖထီးမွာ ဒီရည္မွန္းခ်က္အတြက္ အေသအခ်ာ စဥ္းစားစိတ္ကူးထားတာ ရွိသလား”
“ရွိတာေပါ့၊ ေလွက ဒီပံုစံပဲ” ပါးစပ္ကေျပာၿပီး ေျမနီခဲတခုႏွင့္ သံမံတလင္းေပၚတြင္ ေလွပံုသ႑ာန္ ဆြဲျပပါသည္။
“ဦးခၽြန္ ဖင္ပိတ္ လွ်ပ္စစ္မီးပူပံုေပါ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔ဟာ ေလွေတာ့ မေဆာက္ဖူးဘူးေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔က ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚသားေတြပဲ၊ ေလွေဆာက္တာ ျမင္ဖူးတယ္၊ က်ေနာ္လည္း ေလွေဆာက္ရင္ တတ္ရမွာေပါ့၊ ေလွရြက္လႊင့္တာလည္း ေတြ႔ဖူးတယ္၊ က်ေနာ္တို႔လည္း ရြက္လႊင့္ရင္ တတ္ရမွာေပါ့၊ တက္မ ကိုင္တာလည္း ေတြ႔ဖူးတာပဲ၊ က်ေနာ္တို႔လည္း တက္မ ကိုင္ရင္ တတ္ရမွာေပါ့”
ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္ ေျပာေနပံုမွာ လုပ္ရင္ တခုမွမျဖစ္တာမရွိ၊ အကုန္ျဖစ္၊ တခုမွ မတတ္တာမရွိ၊ အကုန္တတ္၊ အေတာ္ အားရွိစရာေကာင္းပါသည္။ သူက ဆက္ေျပာျပန္သည္။
“က်ေနာ္တေယာက္တည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က်ၿပီး ရဲရဲရင့္ရင့္ စြန္႔စြန္႔စားစားလုပ္မယ့္ ရဲေဘာ္လိုတယ္။ ခင္ဗ်ားကို ေလ့လာအကဲခတ္ေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီ၊ ခင္ဗ်ားဟာ အေတာ္တက္ႂကြတယ္၊ ျဖတ္လည္း ျဖတ္လတ္တယ္၊ လုပ္ရဲကိုင္ရဲလည္း ရွိတယ္၊ ဒီတိုက္ပြဲမွာ က်ေနာ္ႏွင့္အတူ ပူးေပါင္းၿပီးတိုက္ဖို႔ က်ေနာ္ အေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္အားကိုးတယ္”
ဖထီးမန္းက စကားကိုျဖတ္လိုက္ၿပီး က်ေနာ္မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ပါသည္။ က်ေနာ့္ မ်က္လံုးေတြကိုလည္း ၾကည့္ၿပီး စူးစမ္း အကဲခတ္ေနပါသည္။ က်ေနာ္ကလည္း သူ႔မ်က္လံုးကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ပါသည္။ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုၿပီး တေယာက္ကိုတေယာက္ မမွိတ္မသံု ၾကည့္ေနပါသည္။ မ်က္ႏွာတခုလံုးႏွင့္ သူ႔မ်က္လံုးေတြက က်ေနာ့္ကို တကယ္ပဲေမွ်ာ္လင့္အားထားပံုမွာ ေပၚလြင္လွပါသည္။ သူ႔မ်က္လံုးသည္ အေရာင္လက္လွ်က္ စူးစူးစိုက္စိုက္ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနပါသည္။
“က်ေနာ္ကေတာ့ ရန္သူကိုတိုက္ရမယ္၊ စြန္႔စားရမယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္မေရြး အဆင္သင့္ပဲ”
ဖထီးမန္း၏မ်က္ႏွာသည္ ဝင္းလက္ရႊင္ျပံဳးသြားၿပီး ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ပါသည္။ သူက “က်ေနာ္ လုပ္လက္စေတြ ရွိတယ္။ က်ေနာ္လိုက္ျပမယ္၊ လာသြားၾကစို႔”
တိုက္ပ်က္ေလးေပၚမွ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ဆင္းလာၾကသည္။ တိုက္ပ်က္ကေလးမွ ေတာင္ဘက္သို႔ ဆက္လာရာ ၅၈ ခုႏွစ္၊ ေနဝင္း အိမ္ေစာင့္အစိုးရလက္ထက္ ကၽြန္းသို႔ ပထမအႀကိမ္ ပို႔ခဲ့စဥ္က လူမေနေတာ့သည့္ အိမ္ေဟာင္း၊ အေဆာက္အဦေဟာင္းမ်ားရွိရာသို႔ ေရာက္လာပါသည္။
ကိုကိုးကၽြန္းသည္ ေတာင္ဘက္သို႔ သြယ္တန္း႐ွဴးသြားရာ ေတာင္ေၾကာကေလးတခုသည္လည္း ကၽြန္း၏ ေတာင္ဘက္သို႔ ဆင္းသြားပါသည္။ ၎ေတာင္ေျခ၏ အေနာက္ဘက္ေတာစပ္ ခ်ဳံေကာင္းေကာင္းေအာက္တြင္ ၆x၁ ပ်ဥ္ျပားမ်ား၊ ၃x၁ခြဲ ပ်ဥ္ေခ်ာင္းမ်ားကို ပံုထားသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ယခုေနရာမွာ ေတာင္ေၾကာ၏ အေနာက္ဘက္ ေတာင္ေျချဖစ္ပါသည္။
ဖထီးမန္းက ေျပာသည္။ “ပ်ဥ္ေတြ၊ သစ္သားေခ်ာင္းေတြက မေလာက္ေသးဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ေဟာင္းေတြဆီက ဆက္ခြာရဦးမွာေပါ့”
က်ေနာ္တုိ႔ ေတာင္ေၾကာေလးေပၚ တက္လာၾကပါသည္။ ေတာင္ေၾကာကေလး၏တေနရာသို႔အေရာက္တြင္ အေနာက္ဘက္ အိႏိၵယသမုဒၵရာ ပင္လယ္ဘက္သို႔ ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္က မ်က္ႏွာမူ၍ လက္ညႇိဳးျဖင့္ထိုးကာ …
“ခင္ဗ်ားၾကည့္စမ္းပါဦး ပင္လယ္ႀကီးက ၿငိမ္သက္ေနတာပဲ၊ ဒီလိုလႈိင္းေလၿငိမ္သက္ၿပီး ရာသီဥတုသာယာရင္ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚသို႔ အေသအခ်ာ ေရာက္တာေပါ့”
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
No comments:
Post a Comment