ငါးပိတိုက္ပြဲအဲဒီလို သူတုိ႔စီမံကိန္းႀကီးလည္း တျဖည္းျဖည္း ႐ုပ္လုံးေပၚလာသလို က်ေနာ္တုိ႔ဒီဘက္ကလူေတြရဲ႕ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ဟာလည္း တျဖည္းျဖည္း ပိုၿပီးျပတ္သားလာတယ္။ ေနာက္ဆုံး က်ားနဲ႔ဆင္ လယ္ျပင္မွာ ေတြ႔တဲ့အခ်ိန္ ေရာက္လာၿပီလို႔ က်ေနာ္တုိ႔အက်ဥ္းသားေတြဘက္က ဆုံးျဖတ္တဲ့အေျခအေနကို ေရာက္လာရတာပဲ။ ဒါေလာက္ေတာင္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံၿပီးေတာ့ ဒါေလာက္ႀကီးမားတဲ့ စီမံကိန္းႀကီးတခုကို တည္ေဆာက္ထားတာကိုၾကည့္လိုက္ရင္ က်ေနာ္တို႔ကိုေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႔ လႊတ္မွာမဟုတ္ဘူးဆုိတာ ရွင္းေနတယ္။ ဒါကို က်ေနာ္တုိ႔အထဲမွာ ဘယ္သူမွ ဝိဝါဒ မကဲြဘူး။
စဥ္းစားၾကည့္ပါဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႔ကို ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ ထားဖုိ႔ေလာက္နဲ႔ေတာ့ ဒါမ်ဳိး မလုပ္တာအမွန္ပဲ။ ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ ပို႔ရႀကိဳရတဲ့စရိတ္နဲ႔ေတာင္ မကာမိဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဒါေလာက္ ေထာင္ႀကီး ၃ ခု၊ စခန္းႀကီး ၃ ခု အဲဒီအတြက္ အေစာင့္ေတြ၊ ေနစရာထုိင္စရာ၊ ေနာက္ၿပီးက်ေတာ့ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး၊ နည္းတဲ့စရိတ္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေလာက္ အရင္းအႏွီး အႀကီးႀကီး လုပ္ထားတာဆုိလို႔ရွိရင္ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ေရွ႕မွာ တုိက္ပဲြမွတပါး ဘာမွအားကိုးစရာ မရွိဘူးဆိုတာ ရွင္းေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးေခါင္းထဲမွာ ဒီကိစၥ ရွင္းေနတယ္။
ဒါေပမယ့္ မတူၾကတာက ဘယ္လိုအတိုင္းအတာအထိ တိုက္မလဲ။ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ တိုက္မလဲ။ ဒီဟာပဲ ကြာၾကတာ။ အဓိကက်တဲ့ တိုက္ရမယ္ဆိုတဲ့ဟာက်ေတာ့ ဘယ္သူမွမကြာဘူး။ ဒါ က်ေနာ္တို႔အထဲမွာ အက်ဥ္းသားအားလံုးလိုလို တူညီၾကတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တယ္။ တခ်ဳိ႕စိတ္ဓာတ္တစံုတရာ ေပ်ာ့တဲ့သူေတြ ဟာလည္း ဒါကိုေတာ့ မျငင္းဘူး။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ မပါရဲတာရွိမယ္။ မပါဝံ့တာရွိမယ္၊ မပါခ်င္ဘူးေျပာတာ ရွိခ်င္ရွိမယ္။ ဒါေပမယ့္ တိုက္သင့္တယ္၊ တိုက္ရမယ္ဆိုတာေတာ့ အားလံုးက သေဘာတူၾကတယ္။
အဲဒီေတာ့ ရန္သူကိုတိုက္မယ္ဆိုရင္ ဘာအေရးအႀကီးဆံုးလဲ။ က်ေနာ္ဆိုလိုတာက ေထာင္ထဲလိုေနရာမွာ။ က်ေနာ္တို႔ အေတြ႔အၾကံဳအရဆိုလို႔ရွိရင္ တခုကေတာ့ ကိုယ့္ထက္ အင္မတန္အားႀကီးတဲ့ ရန္သူကို ရင္ဆိုင္ရေတာ့မွာမို႔ က်ေနာ္တို႔ စည္းလံုးညီၫြတ္ရမယ္။ ဒါ အထူးေျပာစရာမရွိဘူး။ အက်ဥ္းသားအားလံုး စည္းလံုးညီၫြတ္ရမယ္၊ အျပန္အလွန္ အကူအညီေပးရမယ္၊ ေထာက္ထားရမယ္။ ေနာက္တခုက အက်ဥ္းသားေတြအားလံုးဟာ ႏိုင္ငံေရး ရွင္သန္ေနရမယ္။ က်ေနာ္တို႔ဘဝမွာ သာမန္စားဝတ္ေနေရးနဲ႔ ပိေနလို႔၊ အိမ္လြမ္းလို႔၊ ဟိုဟာေမွ်ာ္ ဒီဟာေမွ်ာ္ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြထားေနလို႔ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
ေနာက္ကိုယ့္ေခါင္းထဲမွာ၊ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ၊ ကိုယ္ဘဝမွာ ႏိုင္ငံေရးရွင္သန္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုတာ အျမဲ စဥ္းစားရတယ္။ အျမဲ အခ်က္အလက္ေတြ ဖန္တီးေနရတယ္။ စိတ္ဓာတ္က်ေနလို႔ရွိရင္ က်ေနာ္တို႔ ဘာကိုမွ မရင္ဆိုင္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္တခုက ကာလံေဒသံ တြက္တတ္ရမယ္၊ ဘယ္လိုအခ်ိန္မွာ၊ ဘယ္လို အေနအထားမွာ၊ ဘယ္လို တိုက္ပြဲမ်ဳိး၊ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာအထိ တိုက္မယ္။ အဲဒါမ်ဳိး တြက္တတ္ဖို႔ သိပ္လိုတယ္။ အဲဒါဟာ အေတြ႔အၾကံဳ အမ်ားႀကီးလိုတယ္။
အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ကံေကာင္းတာက ကိုကိုးကၽြန္းမွာ ကၽြန္းကို ၂ ေခါက္ေရာက္ဖူးတဲ့လူေတြ ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးက်ေတာ့ ဗိုလ္အုန္းေမာင္၊ ဆရာ ရာဂ်န္တို႔လို ေထာင္ထဲမွာ အေတြ႔အၾကံဳအမ်ားႀကီးရွိတဲ့၊ တိုက္ပြဲေတြ အမ်ားႀကီး တိုက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ ပါတယ္။ ဗန္းေမာ္ဦးတင္ေအာင္တို႔လို ေထာင္ထဲ အၾကာႀကီး ေနဖူးတဲ့သူေတြ ပါတယ္။ စာေရးဆရာ ဦးေလးႀကီး ျမသန္းတင့္ဆိုရင္လည္း ကၽြန္း ၂ ေခါက္ျပန္ပဲေလ။
အဲဒါအျပင္ က်ေနာ္တို႔ကို ေထာင္တကာကေနၿပီးေတာ့ ပိုလိုက္တာဆိုေတာ့ ေထာင္တကာ တိုက္ပြဲအေတြ႔အၾကံဳေတြ အားလံုးမွာ ပါလာၾကတယ္။ ေထာင္တကာက နာက်ည္းခ်က္ေတြ ေပါင္းမိၿပီးေတာ့ နာက်ည္းေဒါသျဖစ္ၾကတာရွိသလို၊ ေထာင္တကာက အေတြ႔အၾကံဳေတြပါလာတဲ့ က်ေနာ္တို႔မွာ တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔ အတြက္ နည္းနာေတြ ပိုႂကြယ္ဝလာတာလည္း ရွိတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ဘာလုပ္ၾကလဲဆုိေတာ့ အဲဒီ ႏုိင္ငံေရး အျမဲရွင္သန္ေနေအာင္ဆုိတဲ့ဟာကို ဦးတည္ၿပီးေတာ့ စာၾကည့္တုိက္ထားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ပါလာသမွ် စာအုပ္ေတြကိုစုၿပီးေတာ့ စာၾကည့္တုိက္ထားတယ္။ စာၾကည့္တုိက္ကို မဂၢဇင္းေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြ အဲဒါမ်ဳိးေတြငွားတဲ့ သာမန္ စာၾကည့္တုိက္လည္း ရွိတယ္။ ေနာက္… သေဘာတရားဆန္တဲ့ စာအုပ္ေတြထားတဲ့ စာၾကည့္တုိက္လည္း ရွိတယ္။ ေနာက္တခါ အခါအားေလ်ာ္စြာ အခမ္းအနားေတြ လုပ္တယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဆုိလို႔ရွိရင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ တည္ေထာင္တဲ့ေန႔၊ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး စတင္တဲ့ေန႔၊ ႏုိင္ငံတကာ အလုပ္သမားေန႔၊ ေအာက္တုိဘာ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ စတဲ့ ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးေတြ က်ေနာ္တုိ႔ အခမ္းအနားေတြလုပ္ၾကတယ္။
အခမ္းအနားေတြမွာ အလံေတြတလူလူနဲ႔ မိန္႔ခြန္းေတြ ေျပာၾကတယ္။ သီခ်င္းေတြဆုိၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔မွာ တီးဝုိင္းေတြ ရွိလာတယ္။ တီးဝိုင္းေတြအတြက္ တူရိယာပစၥည္းက ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့ အုိနာဆစ္ သေဘၤာႀကီး ေပၚကရတာ။ အဲဒီေပၚကရတဲ့ပစၥည္းေတြနဲ႔ ဖန္တီးထားတာ။
ေနာက္ၿပီးက်ေတာ့ ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးေတြမွာ အားကစားပဲြေတြ က်ေနာ္တို႔ လုပ္တယ္။ အဓိကကေတာ့ ေဘာလီေဘာပဲြ၊ ေဘာလုံးပဲြ၊ စစ္တုရင္ထုိးပဲြ၊ က်ားထုိးပဲြ။ အဲဒါအျပင္ ကပဲြ ဆုိပဲြေတြလည္း ရွိတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။
No comments:
Post a Comment