၃၈ လမ္းေစ်းက
ပဲပင္ေပါက္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးေရ
အခြင့္အေရးဆိုတာ
ပေထြးကေပးမယ့္ အေမြလိုပဲ
ဘာေၾကာင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမွာလဲကြယ္။
တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆက္ဆံေရးမွာ
ဘယ္သူမွမသိတဲ့ အေျခခံဥပေဒ ရွိၿပီးသားပါ
တို႔ႏွစ္ဦးသား နစ္ေမ်ာမႈကို
အျပစ္ေျပာခ်င္သူေတြ ေျပာပေစေပါ့့။
ငါ စိတ္ကူးယဥ္မိတယ္
ပန္းခ်ီကားေတြနဲ႔ပဲ ေနခ်င္တယ္ လို႔
ေရႊငါးေလးေတြ ေမြးခ်င္တယ္ လို႔
ေရကန္ထဲက ၾကာပြင့္ေတြလို
လြတ္လပ္ ပြင့္လင္းခ်င္တယ္ လို႔။
တကယ္ေတာ့ ကမၻာႀကီးဟာ
ငါထင္သေလာက္ မသာယာပါဘူး
တေနရာရာမွာ
စစ္ပြဲေတြက ရွိျမဲ ရွိေနတာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးေရ
ဒုကၡသည္စခန္းဆိုတာ
လူ႔ဘဝရဲ႕ ပန္းတိုင္လို႔ေတာ့ မထင္လိုက္ေလနဲ႔။
ငါတို႔ ဘယ္ေတာ့ ေသၾကမယ္ဆိုတာ
ခန္႔မွန္းေျခအားျဖင့္ေတာင္ မသိႏိုင္ပါဘူး
ဒီေတာ့ ငါတို႔ ဘယ္လို ေနေနရတယ္ဆိုတာ
ဘယ္သူမွ မသိၾကလည္း
ဝမ္းမနည္းပါနဲ႔ကြယ္။
လူ႔ဘဝဆုိတာ
ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္သြားရမွာ ပ်င္းသလို
အားကစားသတင္းေတြ ဖတ္ရမွာ ပ်င္းသလို
အဲဒီလိုလည္း မဟုတ္ေခ်ဘူး။
တို႔လက္ထဲေရာက္လာတဲ့ ေန႔ေတြကလည္း
တို႔ကို သိမ္ေမြ႔ေအာင္
ဘယ္လုိမွ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့။
၃၈ လမ္းေစ်းက
ပဲပင္ေပါက္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးေရ
တို႔တေတြ မရွိတဲ့ေဖာင္ကို
ဟန္ေဆာင္ၿပီး ဖ်က္ခဲ့ၾကတယ္ေနာ္။
မိန္းမေကာင္းက
မိန္းမပ်က္ကိုၾကည့္တဲ့ အၾကည့္မ်ဳိးကိုလည္း
တို႔ ခံႏိုင္ရည္ရွိခဲ့ၿပီပဲ။
ဘယ္လိုမွ
မၿငီးေငြ႔ႏိုင္ေသးတာကေတာ့
လူျဖစ္ေနရတဲ့ အရသာပါပဲကြယ္။
ဟိုတေန႔က
ေရဒီယိုက ၾကားရတယ္
အဂၤါၿဂိဳဟ္ေပၚ လူတေယာက္ေရာက္ဖို႔
အေမရိကန္ေဒၚလာ ကုေဋ ၅ဝဝဝ ေလာက္
ကုန္က်မယ္ တဲ့
အဲဒါကိုလည္း လူ ၁ဝဝ မွာ လူ ၄ ေယာက္ပဲ
သေဘာက်သတဲ့။
ကမၻာေပၚက
ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေနၾကသူေတြခမ်ာ
ဒုကၡေရာက္ေနၾကသူေတြခမ်ာ
အဂၤါၿဂိဳဟ္ကို သတိရပါ့မလား
တခါတခါ က်ေတာ့လည္း
ေလာကႀကီးကို
ဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိပါဘူး။
တကယ္ဆို
ေခတ္ႀကီးကိုက အ, လြန္းပါတယ္
ခုႏွစ္တခ်ဳိ႕တေလ အေခ်ာင္ရသြားတဲ့ သူေတြကို
မနာလို ျဖစ္မေနပါန႔ဲကြာ။
ဒါေပမယ့္
အျမစ္မရွိတဲ့ သစ္ပင္ေတြကိုေတာ့
မခ်စ္ခင္နဲ႔ေလ
အူေနတဲ့ မီးခိုးေတြကိုလည္း
မကိုးကြယ္ေလနဲ႔
တို႔ေတြဟာ ေခတ္ရဲ႕ ဓားစာခံ ျဖစ္ခဲ့ၿပီပဲ။
၃၈ လမ္းေစ်းက
ပဲပင္ေပါက္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးေရ
တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ၾကားမွာ
ျပဒါးတိုင္ေတြ မလိုပါဘူးကြယ္
တကယ္လိုအပ္ေနတာက တႏိုင္ေမြးျမဴေရးပါ။
လွသန္း
စာေပဂ်ာနယ္
၁၉၉၅၊ ဇန္နဝါရီ။
သ႐ုပ္ေဖာ္ပံု - အင္တာနက္
No comments:
Post a Comment